Maache!

M’n tweede week in Ghana zit er al weer bijna op! Hier is mijn reisverslag van afgelopen week!

Week 2 (maandag t/m donderdag)

Dag 7:

Maandag, het begin van mijn tweede week in Ghana en mijn eerste volle week aan het werk in het ziekenhuis. Lotte, Paula en ik hadden bedacht de week gezond te beginnen door ‘s ochtends vroeg om kwart voor 6 een work-out te gaan doen. De gedachte “dan is het nog lekker koel” klopte niet helemaal en we waren na de workout dan ook echt nat van het zweet. Snel ‘douchen’ en aan het ontbijt. Dat “snel” ‘douchen’ gaat bij mij alleen nog niet super snel omdat ik de kunst van het snel nemen van een bucket bath nog niet volledig beheers. Voor ontbijt hadden we een soort wentelteefjes en daarna hebben we ons klaar gemaakt en Nana optijd naar school gebracht. Ik wilde namelijk optijd in het ziekenhuis zijn op m’n eerste dag. Nou is 8 uur echt een luxe aangezien ik in Nederland om 7 uur omgekleed en wel op de afdeling moet staan. Op de outpatiënt department aangekomen heb ik me aan iedereen opnieuw voorgesteld en werd me gelijk uitgelegd welke vitale controles ik bij iedereen moest doen en waar ik ze daarna heen moest sturen. Bij sommige mensen werd ook de bloedsuiker geprikt als ze diabetes hadden of klachten die op diabetes leken. Hun dossier namen ze zelf mee en hier moest je alles in opgeschrijven. Hierna gaan de dossiers naar degene die dat allemaal beheert en die brengt ze vervolgens naar de chief van het ziekenhuis. Zij is namelijk de physician assistant (PA) (hier word dat als een soort huisarts gezien). De patiënten worden een voor een bij haar binnengeroepen en zij stelt een diagnose of stuurt ze terug naar het lab als wij dat nog niet gedaan hadden. Het was echt even slikken toen er een meisje van 8 jaar terug moest komen en een infuus moest krijgen. Ze wou dit namelijk absoluut niet en was heel bang voor de prik. Ze hebben hier nogal een andere manier van handelen want in plaats van haar gerust te stellen werd ze hard geslagen en weggeduwd. Door haar moeder, maar ook door de verpleegkundigen en een andere patiënt die op dat moment in de kamer is. Ik stond er bij en keek er naar, je kan er namelijk helemaal niks tegen doen want hier is dat “normaal”. Op een gegeven moment nam een collega me mee naar de PA en kon ik de administratie gaan doen. Dit vond ik wel prettig want ik wilde echt even niet meer bij het meisje in de controle kamer zijn. Ze hebben bij de PA een grote map waar de diagnoses van alle patiënten in worden geschreven. Nadat de patiënten dus bij de PA waren geweest kwamen ze naar mij met hun patiënten dossier en moest ik in de map overschijven wat de PA had opgeschreven. Best lastig als 1. het handschrift van de PA wat te wensen over laat en 2. de namen en adressen van mensen hier voor mij heel vreemd zijn en ik dus soms geen idee heb wat ik op moet schrijven. Op een gegeven moment werd ik alleen gelaten en moest ik het zelf maar uitzoeken, gelukkig kreeg ik na een tijdje door welke letter op welke manier geschreven werd. Om 2 uur zijn ze klaar met de ochtenddienst op de outpatiënt department en ben ik naar Lotte gelopen die op de maternity ward zit. Samen zijn we toen naar huis gegaan om te gaan lunchen. Onderweg zagen we een moeder geit met twee piepjonge baby geitjes die niet ouder waren dan 2 dagen. We waren net tegen elkaar aan het vertellen hoe schattig het eruit zag toen een van de baby geitjes vol overreden werd door een motor. De motor had niet de moeite genomen om uit te wijken en het baby geitje werd kermend achtergelaten op straat. Even tot tien tellen, brok in onze keel wegslikken en denken “tja ook dit is Afrika”, dit zal vast dagelijks gebeuren met al die geiten op straat. Eenmaal thuis stond de lunch al voor ons klaar en hebben we lekker spaghettie gegeten. Daarna zijn we lekker op bed gaan chillen want we waren allebei moe van een drukke dag in het ziekenhuis. Rond half 5 zijn de we was gaan doen. Hiervoor heb je twee grote bakken die je vult met water. In de een gooi je zeep en de ander dettol (desinfectans). Dan was je eerst al je kleren in de bak met zeep en wring je het uit en gooi je het in de bak met dettol. Vervolgens wring je je kleren opnieuw uit en hang je het op. We hebben tussendoor nog ongeveer 45 minuutjes avondgegeten maar ik ben van half 5 tot 7 bezig geweest, wat een werk. Dan pas realiseer je je hoe fijn een wasmachine en een droger zijn. Na het wassen nog lekker gefacetimed met papa en mama en daarna snel gaan slapen. Douchen kon helaas even niet want er was geen water meer in de grote bak. Solomé, de hulp hier heeft toen nog water gehaald (met een bak op haar hoofd) maar toen ze klaar was, was ik te moe om nog te gaan douchen.

Dag 8:

Vanochtend de wekker wat eerder gezet zodat ik snel kon douchen. Vandaag was ook de eerste dag dat ik het koude water waarmee we hier douchen niet fijn vond. Normaal is het heerlijk om helemaal bezweet met koud water af te spoelen. Vanmorgen was het alleen nog niet zo warm en was het water voor m’n gevoel echt koud. Na het douchen snel ontbijten en daarna Nana naar school brengen zodat we om 8 uur in het ziekenhuis waren. Nana had weer een peuter-puber bui en ik heb hem de hele weg gedragen en proberen af te leiden. Dit lukte gelukkig aardig goed. Met een lamme arm ben ik daarna doorgelopen naar het ziekenhuis. Er was om 8 uur nog helemaal niemand van de ochtenddienst. Vandaag was de dag in het ziekenhuis een stuk leuker dan gisteren. Ik heb vitale controles gedaan, lab aangevraagd, infusen klaargemaakt en patiënten injecties gegeven met malaria medicijnen. Verder ook nog drie keer meegekeken met de wondzorg. Na de lunch ben ik nog even in m’n eentje teruggegaan naar het ziekenhuis. Lotte was namelijk vrij maar mijn dienst liep officieel nog tot 2 uur. Dit werd uiteindelijk 3 uur omdat de avonddienst pas heel laat aan kwam. Dit hoef je in Nederland ook echt niet te proberen! Het was gelukkig wel een hele gezellige middag en ik heb twee collega’s, Francisca en Christiana, beloofd dat ik ze 1 november ga leren zwemmen in het zwembad hier in de buurt. Ik heb dan een dagdienst met Christiana en Francisca is vrij maar die komt dan aan het eind van onze dienst naar het ziekenhuis, super grappig! Eenmaal weer thuis heb ik nog even m’n was van gisteren van de lijn gehaald en opgevouwen want dat was ook eindelijk droog en toen ben ik lekker gaan chillen. Na het eten hadden we even een speelkwartier met Nana, super schattig hoe die helemaal in z’n eigen wereldje de cartoons die hij kijkt na doet. Voor wie hiervan filmpjes wil zien moet maar even appen. Hij loopt thuis namelijk altijd in z’n naakie rond dus de filmpjes zijn niet echt geschikt voor social media. Voor het slapen nog snel even de mierenfamilie op m’n muur vermoord en daarna vroeg m’n nest in.

Dag 9:

Vanmorgen ging de wekker veel te vroeg want we hadden bedacht de workout sessies toch maar door te zetten. Echter, toen de wekker ging hadden Lotte en ik er allebei écht geen zin in en zijn we toch maar blijven liggen. Om half 7 weer een koude douche genomen en ontbeten, want er moest weer gewerkt worden vandaag. Vandaag was een hele rustige dag. Maandag, dinsdag en vrijdag schijnt het het drukst te zijn. Ik ben begonnen met vitale controles en een infuus klaarmaken. Daarna moest ik consulten uit gaan schrijven maar werd ik voordat ik kon beginnen al geroepen door de chief. Ze was gebeld door Grace dat ik naar het hoofdkantoor van het Health Centre moest komen omdat er iets mis was gegaan met mijn papieren. Ik dus snel naar huis lopen en met Gifty, de dochter van Grace, in de trotro naar Breku waar het hoofdkantoor zit. De trotro waar we inzaten viel nog net niet uit elkaar van ellende en dit was het heftigste en meest hobbelige trotro ritje tot nu toe. Toen we bij het hoofdkantoor waren bleek het dat mijn papieren waren omgewisseld met die van iemand anders en dat ze dachten dat ik een communicatie student was in plaats van verpleegkundige. Na de juiste papieren te hebben afgeleverd konden we weer gaan. Gelukkig namen we een taxi terug naar huis, dit was een stuk comfortabeler, maar ook de taxi zou allang afgeschreven zijn geweest in Nederland. Thuis even snel geluncht en daarna weer terug naar het ziekenhuis. In de middag kwam er nog een spoedgeval binnen die snel een infuus kreeg. Niemand wist wie ze was want de mensen die haar hadden meegenomen hadden haar van straat gehaald. Verder hebben we vooral gekletst. Het was super warm want de stroom was weer uit dus de ventilator deed het niet. Toen we thuis waren werden we belaagd door een groep schoolkinderen die allemaal het erf van Grace opkwamen omdat ze ons zagen zitten. Eerst heel grappig maar ze bleven super ongemakkelijk naast ons staan dus werden wij er ook ongemakkelijk van en zijn we naar binnen gegaan. Grace vertelde dat de stroom niet zomaar uit gaat maar dat die uit word gezet bij het gebouw waar ze het monitoren. Als ze dan harde wind of regen verwachten, of andere gevaarlijke omstandigheden, zetten ze de stroom uit. Het was een beetje een vaag verhaal want overdag was het gewoon zonnig en is de stroom tot 4 keer toe uitgegaan (vast een stagiaire die aan het monitoren was vandaag haha). ‘S avonds was het van het een op het andere moment wel ineens keihard aan het regenen. Lotte was vergeten het raam op de slaapkamer dicht te doen dus was haar hele bed natgeregend. Snel met z’n allen het matras vervangen en daarna gezellig met z’n allen in de woonkamer gezeten, series kijken en met Nana spelen. Op een gegeven moment viel de stroom voor de zoveelste keer uit en gingen we met zaklampen figuren maken op de muur. Nana vond dit eerst eng maar daarna vond hij het hilarisch. Super hard gelachen met z’n allen. Toen de stroom weer aan ging heb ik snel gedoucht en ben ik lekker in bed gaan liggen. Toen viel de stroom helaas weer uit en moesten we slapen zonder ventilator, snikheet dus!

Dag 10:

Vanmorgen Nana op de Afrikaanse manier naar school gebracht. Bij mij op m’n rug in de draagdoek! Daarna weer doorgelopen naar het ziekenhuis. Het was de laatste dag deze week want we gaan morgen naar Sekondi Takoradi voor het weekend. Toen ik aankwam op de outpatiënt department (OPD) was er wederom niemand behalve de nachtdienst. Ik ben toen zelf maar begonnen met de vitale controles bij de patiënten die er al waren. Na een week op de OPD weet ik nu ongeveer hoe alles werkt en wat ik kan doen, ik kon dus zelf opstarten. De taal is hetgeen wat het lastig maakt. Ik heb gemerkt dat er toch wel veel mensen zijn die geen Engels spreken en alleen Twi kunnen. Voor de vitale controles is opzich geen verbale communicatie nodig, ik moet alleen wel weten of ik lab moet aanvragen of niet. Hiervoor moet ik uitvragen wat de klachten zijn en heb ik dus vaak hulp nodig van collega’s voor het vertalen. Vandaag heb ik erg veel zelfstandig mogen doen en kreeg ik complimenten dat ik hard werk en goed bezig was, altijd fijn om te horen natuurlijk. Ik heb injecties klaargemaakt en deze ook zelfstandig intramusculair mogen spuiten bij kinderen en volwassenen. Verder mocht ik infusen klaarmaken en aanhangen en heb ik veel vitale functies gemeten. Er werkten vandaag gezellige collega’s dus het was ook nog eens heel gezellig op de afdeling. Toen de middagdienst kwam had een collega haar dochtertje van 2 meegenomen. Deze kreeg ik gelijk in m’n armen gedrukt. Echt, wat een schatje was dat. Ik mocht d’r van mijn collega wel “lenen” voor een dagje. Toen Lotte eindelijk klaar was met het leiden van de bevalling van een vrouw konden we om kwart over 2 gelukkig naar huis om te gaan lunchen. Daarna hebben we lekker gechillt en zijn we rond 6 uur naar Tom’s Garden gegaan. Dit is een hotel/bar/restaurant. We hebben hier lekker pizza gegeten en wat gedronken. Hierna weer met onze vaste taxi chauffeur Richard naar huis en lekker gaan slapen. Morgenochtend (vrijdag) vroeg opstaan want het is 4 à 5 uur rijden naar Sekondi Takoradi waar we dus ons weekend gaan spenderen.