Maache!

Hier is weer een nieuw reisverslag van m’n derde week in Ghana! De week begon op maandag even niet zo goed maar is gelukkig met een hele leuke dag afgesloten!

Dag 14:

Vandaag begon even echt niet lekker. Ik had m’n wekker optijd gezet voor werk maar werd 1,5 uur voor mijn wekker al wakker doordat het heel erg hard onweerde. Ik kon toen ook niet meer slapen omdat ik maar bleef nadenken over wat voor armoede we afgelopen weekend hebben gezien in Busua. Ik voelde me verdrietig en verlangde toch wel een beetje naar thuis. Gewoon een knuffel kunnen krijgen van m’n ouders en het allemaal kunnen delen. Grace, onze gastmoeder zei dat we lekker thuis konden blijven en even een dagje bijkomen. Dat hebben we dan ook gedaan en gedurende de dag ging het gelukkig beter. De naaister kwam en we hebben onze stoffen aan haar gegeven. Ze heeft voor mij twee tassen en een kussensloop gemaakt. Heel erg leuk om te zien hoe snel ze dit kon met een super vintage handmatige naaimachine.Het enige wat ik verder heb gedaan vandaag is opgeruimd, m’n boek gelezen en spelletjes gespeeld. Echt even helemaal niks dus. Grace was echt super lief, op een gegeven moment zei ze “be happy, I’m your big fat African mama”. Daar heb ik toch wel even hard om gelachen, Grace heeft in ieder geval een gezonde dosis zelfspot en humor. ‘S avonds hebben we nog even Qwixx gespeeld met Lotte en Paula en heb ik nog even gefacetimed met m’n ouders en daarna maar lekker gaan slapen.

Dag 15:

Vanmorgen begon gelukkig beter, ik had weer zin om naar het ziekenhuis te gaan en werd al een stuk vrolijker wakker dan gisteren. Na het ontbijt hebben we gedoucht zijn we naar het ziekenhuis gelooen. Voor Lotte was dit haar laatste werkdag voor haar “vakantie” want vanavond gaan we haar ouders ophalen van het vliegveld. Het was erg rustig op het werk want dinsdags is er markt. Hier gaan heel veel mensen heen waardoor er in het ziekenhuis niet veel te doen is. Ik ben begonnen met de vitale controles terwijl er 3 collega’s achter mij op een stoel niks aan het doen waren. Toen kwam er een man binnen met een liesbreuk en heel erg veel pijn dus mijn collega’s hebben hem opgevangen en diclofenac gegeven tegen de pijn. Toen er nog een andere collega binnenkwam wou zij de vitale controles doen en werd ik op een stoel gezet. Ik kan er alleen niet zo goed tegen om helemaal niks te doen dus ben ik maar gazen gaan knippen en die in de blikjes gedaan. Vervolgens ben ik consulten uit gaan schrijven. Dit laatste doe je op de kamer van de psycholoog aangezien deze aangrenzend is aan de kamer van de physician assistent. Ik heb ongeveer 15 consulten uit moeten schrijven (dit is heel weinig) en de rest van de tijd zat ik mee te luisteren met de gesprekken die de psycholoog voerde. Dit vond ik wel interessant. Een vrouw die bij de psycholoog kwam had een depressie maar ontkende alles. Haar man was aan het vertellen hoe het er thuis aan toe ging en toen werd ze heel erg boos. De helft van het gesprek was in Twi en hier kon ik dus niks van maken, maar af en toe hoorde ik er wat Engels tussendoor. Na afloop heb ik aan de psycholoog gevraagd waar het precies over ging en die heeft me alles uitgelegd. De psycholoog ging toen met de mevrouw naar de arts en de twee jongens die bij haar waren kwamen bij mij zitten. Een van hen had ik eerder gezien en hij wist nog dat ik uit Nederland kwam. We hadden met z’n drieën een heel gezellig gesprek over verschillende landen, culturen en bepaalde gebruiken in Ghana. Rond 12 uur zijn Lotte en ik naar huis gegaan om te lunchen en zijn toen ook thuis gebleven. We zouden aan het eind van de middag naar Accra gaan omdat we Lotte’s ouders op gingen halen van het vliegveld. Van te voren wouden we nog graag een “spandoek” maken zodat ze ons zouden herkennen tussen al die Afrikanen..... dat is super moeilijk natuurlijk! Nadat we ons innerlijke kind naar boven hadden laten komen en helemaal los waren gegaan met stiften op dat spandoek hebben we nog even gerelaxt. Rond 4 uur kregen we van Grace het avondeten, “the spag”, oftewel de spaghetti, mee voor onderweg en zijn we in de taxi naar Accra gegaan. De taxi kwam iets later dan gepland maar dat was volgens Grace de “Afrikaanse punctualiteit”... ja die kennen we inmiddels. Voordat we goed en wel op weg waren stopten we al weer bij een wasstraat om nog even ‘snel’ de auto te wassen, echt hilarisch hoe dit soort dingen hier gaan. Na het wassen van de auto dan toch echt opweg naar Accra. Onderweg zijn we gestopt bij Westhills mall, een groot winkelcentrum. Als je hier loopt lijkt het net alsof je vanuit Ghana naar Amerika bent geteleporteerd, heel apart want het is totaal niet Afrikaans. Hier zijn we naar de supermarkt geweest en hebben we 5 bussen Pringles ingeslagen en ketchup en jam gekocht voor Grace want dat was op. In de auto de ketchup vervolgens gelijk maar open gemaakt want die konden we ook mooi gebruiken voor onze inmiddels lauwe spaghetti. Als toetje had de taxi chauffeur, Richard, ijsjes voor ons gekocht, super lief en echt heel lekker. Op het vliegveld moesten we nog best lang wachten op de ouders van Lotte dus hebben we Qwixx gespeeld. Uiteindelijk zijn we met ons zelfgemaakte “spandoek” klaar gaan staan. Net toen we ons zorgen begonnen te maken waar ze toch bleven, omdat ze 2 uur geleden al geland zouden zijn, kwamen ze de aankomsthal in. Snel terug naar huis, zodat ik uiteindelijk om 12 uur lekker m’n bedje in kon stappen.

Dag 16:

Ondanks dat het gisteravond laat was, ging vanmorgen toch de wekker weer om half 7. Lekker een bucket bath genomen, ontbeten en toen naar het ziekenhuis. Dit keer in m’n eentje want Lotte heeft vakantie. Ik werd echt veel nageroepen toen ik over straat liep, van alle kanten hoorde ik “Obruni, Obruni” (betekenis: van achter de horizon —> blanke), en dit keer niet alleen door kleine kinderen. Als je samen loopt voelt het dan toch wat fijner dan alleen. Ik heb in het ziekenhuis eerst de vitale functies gemeten bij een paar patiënten, een infuus klaargemaakt en daarna mocht ik weer de administratie doen. Het minst leuke werkje maar wel het werk waarbij ik het gevoel heb het meest nuttig te zijn. Ik deed dit weer bij Enoch, de psycholoog, op zijn kamer. Hij had net lesgegeven op school en vertelde dat hij had gepreekt over homoseksualiteit. Hier in Ghana zijn ze daar, vanwege religie, streng op tegen en is het zelfs illegaal. Enoch was super benieuwd hoe dit in Nederland zat en vroeg me de oren van het hoofd. Ik heb hem alles uitgelegd en ondanks dat hij het niet begreep en een totaal andere mening had, luisterde hij wel heel aandachtig. Ondertussen keek hij me alleen wel aan alsof hij water zag branden. Verder kwamen vandaag Dennis, William en Tina ook nog langs in het ziekenhuis om te vragen hoe het gaat. Echt heel leuk om hun weer even te zien! Rond 12 uur kwam Lotte samen met haar ouders mij ophalen en zijn we thuis gaan lunchen. Om 1 uur waren we toen weer in het ziekenhuis omdat we een afspraak hadden met Rosemary, de chief. Die bleek echter in een andere meeting te zitten dus daar hebben we op gewacht. Een uur later, rond 2 uur was ze klaar en had ze tijd voor ons. Wij hebben toen onze vragen kunnen stellen rondom de materialen en prijzen hiervan. Daarnaast ook de eerste materialen overhandigd, echt heel leuk want ze waren super dankbaar! Na de meeting met Rosemary zijn we door het centrum van Senya naar de kust gelopen. Ik had alleen de route naar het ziekenhuis nog maar gezien dus dit was voor mij ook nieuw. Hoe dichter we bij de kust kwamen hoe armer het werd. Weer waren de contrasten erg groot en had ik een soort van Busua-flashback van afgelopen weekend. Senya Beraku is een echt vissersplaatsje en op het strand stonden dan ook tig houten vissersboten in allerlei kleuren. Heel leuk om te zien maar oh wat was het strand smerig. Je kon geen stap zetten zonder op afval te stappen, echt doodzonde want de omgeving was prachtig. Er liep werkelijk waar van alles op het stand, kinderen, ouderen, kippen, geiten, varkens en ga zo maar door. Na het strandbezoek zijn we wat gaan drinken bij Fort de Goede Hoop waar we nog even een stevige regenbui over ons heen kregen. Daarna terug naar huis voor het avondeten en de rest van de avond lekker niks meer gedaan, ook heerlijk!

Dag 17:

Vandaag begon de dag weer zoals tegenwoordig gewoonte is: half 7 opstaan, ontbijten, bucket bath, naar het ziekenhuis. Vandaag was een leuk dagje in het ziekenhuis. ‘S ochtends ben ik begonnen met het meten van de vitale functies en het aanvragen van lab voor verschillende patiënten. Op een gegeven moment vroeg een patiënt in het Engels waar ik vandaan kwam en toen ik had gezegd dat ik uit Nederland kom zei ze ineens “Ik ook!”. Ze kwam oorspronkelijk uit het Caribisch gebied en woont nu in Groningen. Ze was niet blank dus het was me niet gelijk opgevallen, blijkbaar deed ze ook vrijwilligerswerk in Ghana... de wereld is klein! Ik mocht vandaag ook een spoedpatiënt opvangen die was gecollaboreerd op straat. Omstanders hadden water over hem heen gegooid en hem naar het ziekenhuis gedragen. Ik heb de vitale functies gemeten en mocht het infuus zetten (met een klein beetje hulp) en aanhangen. Een infuus prikken op een donkere huid vond ik toch echt wel even wat moeilijker dan op een blanke huid waar je de aderen al kan zien. Na het werk ben ik met een collega mee naar haar huis gegaan want het was tijd voor zwemles! Ik had beloofd twee collega’s zwemles te geven en vandaag was dan de grote dag. Natuurlijk moesten de kinderen ook mee dus daar moesten we nog even op wachten. Uiteindelijk kwamen we aan bij een groen zwembad waarvan ik me lichtelijk afvroeg of het veilig was. Maar goed er zat chloor in dus het zal wel, we merken het anders vanzelf. De zwemles was echt hilarisch. De een kon op zich wel zwemmen maar bleef niet drijven waardoor ze al zwemmend naar de bodem zakte. De andere was als de dood voor water, het was dan ook een hele overwinning toen ze tot haar heupen in het water stond. Ik had het zwemles geven een beetje onderschat, want één, hoe leg je in vredesnaam uit hoe je moet drijven, en twee, hoe leer je iemand zwemmen die het al uitgilt als ze tot haar heupen in het water staat. Eindstand: de een kan nog steeds niet zwemmen máár is niet meer bang voor water (of dit nou een goeie combi is weet ik niet). De ander kan nu in plaats van 1 meter, zo’n 5 meter zwemmen zonder naar de bodem te zakken. Het was al met al een super gezellige middag en ook de kindjes van m’n collega vonden het erg leuk in het water. Na het zwemmen hebben we ons mega snel aangekleed en zijn we snel naar huis gelopen want er kwam een pikzwarte lucht aan. Eenmaal thuis even snel gedoucht en samen met Paula naar Tom’s Garden gegaan, daar waren Lotte en haar ouders ook. We hebben toen met z’n allen gegeten en gedronken en zijn rond 9 uur naar huis gegaan. Lekker m’n bed in want het was een drukke dag. De week wel echt super leuk afgesloten! Morgen ben ik lekker vrij en ga ik als het goed is naar Cape Coast (again) met Lotte en haar ouders, heel gezellig!

Liefs Maud