Hoihoi!

Hier een reisverslag van ons lange weekend in Hohoe!

Dag 32:

Vanochtend zijn we rond 8 uur vanaf Senya vertrokken richting Hohoe. We hadden om half 11 bij Kaneshi afgesproken met Eva en Annika. Wij waren er al wat eerder dus hebben we even op de markt in de schaduw gewacht en heb ik wat fruit gekocht van een marktkoopman. Daarna zijn we samen doorgereisd, eerst naar Accra en daarna door naar Hohoe. We kwamen ‘s avonds rond 6 uur aan en zijn dus ongeveer 11 uur onderweg geweest. Een hele rit maar we zijn veilig aangekomen en dit was al heel wat. De trotro was namelijk overladen met mensen en bepakking en de achterklep kon dan ook niet meer dicht. Daarnaast reed de chauffeur geloof ik het dubbele van de maximaal toegestane snelheid, maar goed, dit wisten we niet want alle meters in de trotro waren kapot. Bij Wli waterfall inn, ons verblijf, hebben we heerlijk avond gegeten en zijn daarna al snel naar bed gegaan. Iedereen was namelijk moe van de reis en we werden aangevallen door muggen en andere insecten.

Dag 33:

Vanmorgen ging om 7 uur de wekker zodat iedereen even rustig kon douchen en ontbijten. Vandaag hadden we een wandeltocht met gids naar de watervallen op de planning staan. De wandeltocht zou rond de 5 tot 6 uur gaan duren dus na het ontbijt hebben we onze tassen ingepakt en zijn we op weg gegaan. We moesten ongeveer 10 minuutjes lopen naar het begin van de route. Hier kregen we vervolgens onze gids, Devine, mee die voor de rest van de dag bij ons zou blijven. Hij had de pas er goed in zitten en ging af en toe zelfs een klein beetje te snel. In het begin was de grond nog redelijk vlak en heel goed te doen. Het was maar goed dat we toen nog niet wisten wat ons te wachten stond want dan had ik waarschijnlijk rechtsomkeert gemaakt. We gingen al snel de bushbush in en liepen op hele smalle weggetjes naar boven. Uiteindelijk kwamen we het bos gedeelte weer uit en kwamen we op een of andere steile savanne terecht. Pal in de zon moesten we behoorlijk steil omhoog over rotsen. Op een gegeven moment hadden we even een pauze momentje ingelast bovenop de eerste berg. Daar hadden we een prachtig uitzicht en konden we in de verte ook de watervallen al zien en horen. We zagen toen alleen ook hoe ver en hoog we nog moesten tot we uiteindelijk bij de waterval waren. Het was echt een ontzettend zware tocht maar wel echt de moeite waard. De uitzichten waren echt super mooi waardoor ik af en toe even misstapte en bijna de afgrond inviel. Op een gegeven moment waren we allemaal verbaasd over het feit dat mensen hier niet gezekerd worden. Het “weggetje” (beter gezegd rotsen) waar we op liepen was op sommige stukken denk ik net 50 centimeter breed. Daarna was gelijk een diepe afgrond en er waren nauwelijks takken waar je je aan vast kon houden. Ik heb hem toen echt een paar keer geknepen. Uiteindelijk kwamen we aan bij de upper waterfall. De Wli waterfall bestaat namelijk uit twee delen, de upper fall en de lower fall. Dit word gescheiden door een soort plateau waar je dus ook al kunt zwemmen. Ik had niet verwacht dat er zoveel luchtverplaatsing is bij een waterval (wat eigenlijk natuurlijk vet logisch is). Maar hierdoor waren we snel klaar met het zwemmen en het eten van onze lunch. We werden, in plaats van gezandstraalt op een strand, nu gewaterstraalt bij een waterval. Na de lunch zijn we dan ook weer snel doorgegaan met de wandeling. We moesten nog weer helemaal naar beneden afdalen zodat we bij de lower fall zouden komen. Ik voelde me echt totaal niet lekker en was heel trillerig en licht in m’n hoofd. Op een gegeven moment dacht ik echt dat ik flauw ging vallen en alsof ik me nog niet vervelend genoeg voelde ging ik nog even door m’n enkel en viel ik. Daarna heeft onze gids wel heel lief m’n tas gedragen en me geholpen waar dat nodig was. De lower fall was redelijk vergelijkbaar met de upper fall alleen was het beneden veel drukker. Zo zie je maar weer wie de echte die-hards zijn. We hebben even uitgerust en wat foto’s gemaakt en moesten daarna nog 45 minuten teruglopen naar het begin van de route. Gelukkig was de grond verder redelijk vlak en liep dit dus een stuk prettiger. We moesten 9 bruggetjes oversteken waar mensen hun was aan het doen waren in kleine riviertjes, een heel idyllisch beeld. Eenmaal terug bij ons verblijf hebben we allemaal snel gedoucht en lekker gegeten. Daarna lekker ons bed in gedoken want we waren allemaal bekaf.

Dag 34:

Vandaag stond Togo op de planning, het buurland van Ghana. We hadden met de eigenaar van ons guesthouse, Vincent, afgesproken dat we om 8 uur zouden ontbijten en daarna zou hij met ons op pad gaan. We zaten al vlak bij de grens en het was ongeveer 30 minuten lopen tot we de grens overstaken. Vincent had ons van te voren al het een en ander uitgelegd. Het is natuurlijk niet legaal om zonder visum de grens over te steken. Hier worden regelmatig politie agenten omgekocht bij barrières en dat was vandaag ook de bedoeling bij de douane. We gingen eerst langs de Ghanese immigratie en douane waar Vincent 50 cedi moest betalen. Vervolgens liepen we zo’n 200 meter over niemandsland en kwamen we bij de Togolese grens aan, ook hier werd weer 50 cedi betaald. We kregen verschillende huwelijksaanzoeken om de oren waarna we met een ‘bonjour, bonne arrivée’ werden begroet in Togo. Togo was een Franse kolonie en dat was ook gelijk het eerste verschil dat we opmerkten, ze spreken er Frans. Vincent vertelde ons dat Togo nog weer een stuk armer is dan Ghana en dat er alleen in de grote steden elektriciteit is. Het meerendeel van de huizen was hier inderdaad van klei gebouwd en de mensen leken er echt helemaal niks te doen. In Ghana zijn veel handelaren en iedereen verkoopt spullen om geld te verdienen. Toen we de grens overstaken zag ik echt maar een paar winkeltjes en de rest van de mensen was aan het wassen, koken of niks aan het doen. Omdat het zondag was waren er overal kerkdiensten bezig. Bij een kerk kwam veel muziek en geluid vandaan dus besloten we van een afstandje naar binnen te kijken. We wilden eerst niet naar binnen gaan omdat we er qua kleding niet echt rekening mee hadden gehouden. Echter kwam er al snel een vrouw dansend naar buiten die ons had opgemerkt. Ze gebaarden dat we moesten komen en ze verwelkomde ons binnen in de kerk. Iedereen was muziek aan het maken, aan het dansen, zingen en bidden. Van heel jong (een jaar of 2) tot redelijk oud (rond de 70?), iedereen danste net zo hard mee. Echt iets om heel erg vrolijk van te worden en ik genoot er echt ontzettend van om het te zien. We zijn nog een klein stukje doorgelopen en kwamen toen bij een bankje onder een boom waar een groep kinderen zat. Wij zijn bij op het bankje gaan zitten en hebben even gekletst en uitgerust. Er was een mevrouw gefrituurde deegballen aan het verkopen dus die hebben we geproefd. Het smaakte echt precies naar oliebol en ze waren erg lekker. We hebben nog geprobeerd contact te leggen met de Togolese kinderen maar veel verder dan ‘bonjour’ en ‘comment tu t’appelle?’ kwamen we niet. Uiteindelijk zijn we weer teruggelopen naar ons guesthouse waar we hebben geluncht en de rest van de middag echt helemaal niks meer hebben uitgevoerd. Na het avondeten heeft Vincent zoals beloofd het kampvuur aangestoken en de djembé’s erbij gepakt. De kok van het guesthouse en een vriend van Vincent kwamen er ook nog bij zitten. We hebben met z’n allen muziek gemaakt, gedanst, heel hard gelachen en gekletst. Het was echt een super gezellige avond die ik waarschijnlijk niet snel meer vergeet. Iris heeft als kers op de taart een Ghanees nog even een Noorse dans geleerd en we moesten echt huilen van het lachen, zo grappig was het. Uiteindelijk wel lekker m’n bed in gedoken want morgen gaat om 5 uur de wekker voor de terugreis.

Dag 35:

Vanmorgen super vroeg opgestaan zodat we op tijd konden vertrekken voor de reis terug naar huis. We zijn vanaf Wli met een taxi naar Hohoe gegaan en daarna vanaf Hohoe moesten we weer 5 uur in de trotro naar Accra. Toen we in de trotro zaten moesten we nog ongeveer 1,5 uur wachten tot hij vol zat dus dat duurde even. De vrouw die naast ons kwam zitten had een handtas die ineens begon te kakelen. Onze reisgenoot van vandaag was dan ook een levende kip in de handtas van die mevrouw, heel apart! Toen we eenmaal ik Accra waren werden we verschrikkelijk afgezet door een “trotro” die zich voordeed als taxi en ons veel te veel wou laten betalen. Wij wilden eruit maar dat mocht niet want dan zouden we door de politie worden opgepakt ofzo. Een heel raar verhaal kregen we en ik werd alleen maar bozer. Ik heb die chauffeur toen even duidelijk gemaakt dat je mensen niet vast kan houden in je auto als ze dat niet willen. Inmiddels waren er ook allemaal andere mensen ingestapt en was het dus helemaal geen taxi meer maar gewoon een trotro. Al die mensen moesten van Accra naar Kasoa 3,50 betalen en wij 10 cedi per persoon, vet oneerlijk dus. Ze dachten dat we dom waren geloof ik maar we zijn er niet ingetrapt. We hebben de mensen achter ons uitgelegd wat er aan de hand was en toen werden al die mensen heel boos op de trotro chauffeur. Uiteindelijk hebben ook wij gewoon 3,50 betaald met dank aan de mede-reizigers en zijn we zo snel mogelijk die trotro uitgestapt. Onderweg was er nog een waterleiding gesprongen waardoor de straat was veranderd in een soort rivier. Al het afval werd heel snel meegesleurd en het water bleef stijgen. Alle auto’s wilden aan de kant dus in plaats van 3 rijbanen moesten alle auto’s naar een kant en stonden we dus heel lang in de file. Uiteindelijk waren we aangekomen bij Westhills mall waar we nog wat boodschappen hebben gedaan en een lekkere pizza hebben gegeten. Daarna vanaf Kasoa weer naar huis. Onderweg kreeg ik een migraine aanval van alle stress en thuis ben ik toen ook heel snel m’n bed ingekropen.

Liefs Maud