Hoi allemaal,

Hierbij het reisverslag van mijn zesde week in Ghana. Deze week stond geheel in het teken van het inkopen van alle medische materialen van de donaties.

Dag 36:

Vanmorgen werd ik weer vroeg wakker en nog steeds met het gevoel dat m’n hoofd uit elkaar aan het barstten was. Ik ben daarom maar een dag in bed blijven liggen. Ik heb dus eigenlijk ook niks boeiends te vertellen over vandaag.

Dag 37:

Vandaag was de dag dat we met Rosemary, de chief van het ziekenhuis, hadden afgesproken om naar Accra te gaan. Lotte had gisteren al met haar overlegd dat er om 8 uur een truck met chauffeur bij het ziekenhuis klaar zou staan. Hij zou ons eerst naar Kasoa rijden en daar zou Rosemary instappen. Wij stonden netjes om 8 uur bij het ziekenhuis, maar Ghana zou Ghana niet zijn als de truck pas na half 9 klaar was voor vertrek. We zijn eerst naar een medische winkel in Accra gereden. We moesten een stuk lopen omdat het verkeer helemaal vast stond (het is en blijft Accra), dus liepen Lotte en ik als kippen zonder koppen achter Rosemary aan. Ze had de pas er flink inzitten dus we moesten echt goed opletten waar ze heen liep. We hadden verwacht dat we in een soort Ikea loods zouden belandden waar we rustig dingen konden uitzoeken, maar niets was minder waar. We kwamen op een vet drukke markt met allemaal kleine winkeltjes. In het midden van al die winkeltjes was ook een medische winkel van zo’n 15 vierkante meter. Dat was even heel anders dan we verwacht hadden, weer even tot tien tellen en door. We hebben even snel alles uitgerekend en de lijst overhandigd zodat ze alles konden gaan inpakken. Een deel van de materialen moesten van de hoogste schappen komen en er stonden dan ook mensen op ladders en op de toonbank. Er werd daarnaast ook nog van alles naar beneden gegooid. Toen alles was ingepakt was het nog even de vraag hoe we alles bij de auto gingen krijgen. De hele straat was eenrichtingsverkeer dus de auto kon er niet in. We zijn toen maar met z’n drieën teruggelopen naar de auto en hebben de mensen van de winkel alles op hun hoofd naar de auto laten tillen. Toen alles was ingepakt zijn we teruggereden naar een andere winkel Kasoa. Daar moesten we de overige materialen nog halen waaronder het bevallingsbed. Voordat we bij die winkel konden komen moesten we nog naar de andere kant van de snelweg komen. We gingen even de andere kant op bij de rotonde en hebben daarna de afslag gemist. Dan maar omdraaien en een stuk tegen het verkeer inrijden, kan allemaal. Doodeng en levensgevaarlijk maar we hebben het overleefd! Bij de winkel alles ingeladen en betaald en toen weer teruggereden naar Senya. Rond 17:00 uur kwamen we weer bij het ziekenhuis aan waar we alles uit de auto hebben gepakt en in een opslag hebben gezet. Morgenochtend gaan we weer naar het ziekenhuis om te controleren of alles in de dozen zit wat we gekocht hebben. Toen we thuis kwamen waren Lotte en ik echt bekaf van alle prikkels en het gesjouw. Ik heb nog even snel wat was weggewerkt omdat ik anders de rest van de week geen broeken meer heb (je weet wel, uitstelgedrag enzo). Daarna zijn we gaan eten, douchen en zijn we ons bed niet meer uitgekomen.

Dag 38:

Gisteren hadden we alle materialen bij maternity in de “opslag” (de wc) gezet omdat we de sleutel van de echte opslag niet hadden. Vandaag zouden we dan ook naar het ziekenhuis gaan om alles daar weg te halen, uit de dozen te halen, te controleren en gebruiksklaar te maken. We hebben ‘s ochtends lekker rustig aan gedaan want we hadden ten eerste allebei nog niet echt zin en ten tweede moesten we toch wachten op Rosemary dus konden we ook wel wat later op het werk zijn. Uiteindelijk waren we er rond 9 uur en zijn we begonnen met het controleren van de spullen. Alle collega’s waren natuurlijk heel nieuwsgierig en kwamen allemaal een kijkje nemen. Ze konden niet wachten om “hun” spullen mee te nemen naar hun eigen afdeling. Mensen zijn hier heel snel bang dat ze wat te kort komen en dat was ook echt even te merken. We hebben uitgelegd dat we alles even rustig wouden tellen en controleren en ze hebben ons toen even alleen gelaten. Alle spullen hebben we op een bed uitgestald en we hebben een trolley in elkaar gezet. Dit was even een uitdaging, want we moesten het doen zonder gebruiksaanwijzing. Dat is wel even iets andere koek dan een Tjälling kastje van de Ikea (ik zeg maar wat). Nadat we alles hadden uitgepakt hebben we het allemaal moeten noteren in een groot boek waar alle materialen in staan die zijn gedoneerd. Ondertussen was er ook nog een vrouw aan het bevallen en hoorden we het nodige gekerm vanuit de verloskamer. Het enige wat ons scheidde van die kamer was een dun gordijntje namelijk. Een collega had haar dochtertje van ik gok een maand of 5 (ze kon nog niet zelf omrollen of zitten?), op het bed gelegd en had geloof ik verwacht dat wij wel even zouden oppassen. Dat vonden we natuurlijk helemaal prima met zo’n schattig kindje. Het was een kleine druktemaker die alles goed vond en overal om moest lachen, echt super lief! Uiteindelijk hebben we toch maar even aan Rosemary gevraagd wat nou de bedoeling was met alle materialen die nog steeds op een ziekenhuis bed stonden uitgestald. Het bleek dus zo te zijn dat alles officieel overhandigd moest worden aan het ziekenhuis en ze had het over een of andere ceremonie. We snapten er de helft van maar het zal wel. We zijn toen even snel naar huis gegaan om te eten en hadden om 13:00 uur weer met Rosemary afgesproken. Alles materialen stonden inmiddels op de bank in de hal waar je binnenkomt en de mannen die het bevallingsbed in elkaar moesten zetten waren er inmiddels ook. Alle collega’s verzamelden zich in de hal en er stonden verschillende collega’s foto’s te maken. Ineens werden we echt zwaar voor het blok gezet toen Rosemary iedereen tot stilte riep en zei dat wij even een korte speech zouden geven. Uhmmm oke dit hadden we even niet voorbereid. We stonden ineens in het middelpunt van de belangstelling en wisten niet wat we moesten zeggen, super ongemakkelijk. Na elkaar een blik te hebben toegeworpen begon ik maar met onze “speech”. Ik heb maar lekker wat geluld (ben ik toch al zo goed in haha not), Lotte vulde het mooi aan en samen hebben we een een korte maar krachtige speech gegeven! Daarna was het foto momentje en moesten we ongemakkelijke foto’s maken dat we de hand aan het schudden waren met de chief. Vet geforceerd allemaal maar wel leuk dat er zoveel aandacht aan besteedt werd. Ook het bevallingsbed moest zonder handleiding in elkaar worden gezet en de mannen die dat moesten doen stonden erbij te kijken alsof ze water zagen branden. Na wat gehannes en vragende blikken stond hij uiteindelijk in elkaar. Gelukkig testten ze hem zelf uit want ik was er voor geen goud als eerste op gaan liggen. Gelukkig zag het er super stevig en stabiel uit en daarmee al 1000x beter dan het oude bed die van ellende uit elkaar valt. Nadat zowat het hele ziekenhuispersoneel het bed had geprobeerd kon alles verplaats worden naar de tijdelijke opslag waar alles nog gemarkeerd zal worden als ziekenhuis eigendom. Op deze manier willen ze voorkomen dat er spullen meegenomen worden naar huis. Wij zijn lekker naar huis gegaan want het was inmiddels al weer veel later dan we hadden verwacht. Bij thuiskomst was er geen water, wel om te drinken (uit de zakjes) maar niet om te douchen, de was mee te doen, je handen mee te wassen en de wc door te spoelen. Grace vertelde dat ze in heel Senya het water hadden afgesloten en dat dat soms wel twee weken kon duren. Dat was even schrikken want Lotte móest echt de was doen (die had bijna geen kleren meer) en ik móest echt naar de wc (ja ook dat moet). Gelukkig had Grace al iemand van buiten Senya gebeld die onderweg was met allemaal jerrycans met water. Het ging alleen nog wel even duren voordat diegene in Senya zou zijn. Gelukkig hadden we afgesproken dat we bij Tom’s Garden zouden eten dus kon ik daar mooi naar de wc (super charmant verhaal dit). Bij Tom’s hebben we een super gezellige avond gehad en bij thuiskomst zijn we lekker ons bed ingedoken.

Dag 39:

Vanochtend konden we in principe uitslapen omdat we pas om 10 uur bij het ziekenhuis hoefden te zijn. Maar Ghana zou Ghana niet zijn als er niet om 5:30 uur al iemand schreeuwend met een motordriewieler bij de poort stond met, jawel, het water! Alle bakken zijn weer bijgevuld en we kunnen weer lekker genieten van ons bucket bath.

Om 10 uur waren we bij het ziekenhuis want we gingen met Rosemary naar Kasoa om bureau’s en bureaustoelen te kopen van het overgebleven geld van de donaties. We zijn uiteindelijk pas rond half 11 vertrokken omdat de auto het niet deed. In Kasoa zijn we eerst naar een winkel gegaan voor de bureaustoelen en daarna zijn we langs de snelweg gestopt om de bureau’s te halen. Deze werden namelijk langs de kant van de snelweg gemaakt en verkocht. We konden de drie bureau’s en drie bureaustoelen maar net in de pick-up truck kwijt. We zijn toen teruggereden en onderweg zijn we gestopt bij Westhills mall om even een pizza af te halen. Eergisteren hadden we namelijk helemaal niet geluncht tussendoor en dat was niet echt goed bevallen. Toen we terugreden verloren we nog een la uit een van de bureau’s die nog gered kon worden door de chauffeur. We waren uiteindelijk rond half 5 weer thuis. We dachten lekker een douche te gaan nemen alleen bleek het dat er per ongeluk benzine bij in het water zit waarmee we moeten douchen, handen wassen en onze kleren mee wassen, echt heel erg goor dus. Gelukkig is de geur weg te werken als je een flinke scheut Dettol in het water gooit. Toch maar gedoucht en toen snel m’n bed in.

We zouden dit weekend eigenlijk een dagje naar Winneba (stadje hier vlakbij) en een dag naar de Boti watervallen gaan. We hebben toch besloten om dit niet te doen omdat we toe zijn aan een weekendje helemaal niks. Vooral Lotte en ik merken dat ons energiepijl tot het nulpunt is gedaald de afgelopen week. Even lekker uitrusten dus!

Liefs Maud