Lieve allemaal,

Hier eindelijk m’n eerste reisverslag vanuit Ghana, veel plezier met lezen! :)
Aankomst en dag 1:
Ik kwam ‘s avonds om 19:40 uur lokale tijd aan op het vliegveld van Accra. Gelijk al verbazing alom toen het vliegveld net nieuw leek. Er stond een lange rij voor de paspoort controle maar het liep lekker door. Ook mijn koffers had ik heel snel, met dank aan de kruizen van zwarte tape die papa erop had gemaakt. Toen ik naar buiten liep stonden daar dranghekken met allemaal Afrikanen met verschillende bordjes te roepen en te schreeuwen. Gelukkig zag ik vrij snel het bordje van Travel Active die Dennis vasthad. Hij hielp me gelijk met m’n koffers en we hadden een gezellig gesprek. Toen ik begon over het net nieuwe vliegveld vertelde hij dat alleen de terminal vernieuwd was maar dat het er binnen een jaar waarschijnlijk weer verpauperd uitziet omdat de mensen hier geen zin hebben in onderhoud... en er waarschijnlijk dus geen waarde aan hechten. Toen we bij het busje kwamen stond daar ook William te wachten en dus konden we gaan. In het busje kreeg ik gelijk een fles water als “welkomcadeautje”, deze nam ik dankbaar aan want het is me hier toch een portie warm. De rit naar het huis van Tina (de Ghanese partner van Travel Active en mijn slaapplaats voor de komende twee nachten) was echt een grote belevenis, ondanks dat het donker was heb ik al zo veel gezien. Eerst waren de wegen nog mooi glad en liepen er her en der mensen op straat dingen te verkopen en te bedelen. Levensgevaarlijk zou je als westerling denken, vooral als je ziet hoe de mensen hier rijden. Ik voelde me heel veilig bij Dennis en William maar van het rijgedrag in Accra kneep ik hem toch wel even. Toen we Accra uit waren hebben we nog iemand opgepikt, geen idee wie het was maar ze scheen Dennis te kennen. Maar de wegen buiten Accra zijn pas echt een attractie, de gaten en kuilen in de weg zijn echt mega groot waardoor het busje alle kanten op ging. Het busje ging van de ene kant naar de andere kant van de weg om de grootste kuilen, die kleine vijvers leken omdat er zelfs water in stond, te ontwijken. Middenin die woonwijken, met straten als een rally baan was ook ineens een Renault auto zaak gevestigd met gloednieuwe auto’s. Toen dacht ik wel even bij mezelf, ik snap niet dat je hier een nieuwe auto gaat kopen, zo zonde. Uiteindelijk kwamen we aan bij het huis van Tina. Iedereen sliep al dus Dennis heeft m’n koffers naar m’n kamer gesjouwd en even snel de douche en de airconditioning laten zien. Toen hij wegging stond ik even als een verloren kip in die kamer om me heen te kijken “okee en nu”. Heel vreemd om in iemands huis te komen slapen terwijl je de eigenaar van het huis nog niet eens hebt ontmoet. Ik bedacht me dat ik maar het best gewoon kon gaan slapen aangezien Dennis had verteld dat het ontbijt om 7 uur was (door al die slechte wegen was het inmiddels bijna half 11 toen we aankwamen bij Tina).

De eerste nacht heb ik eigenlijk echt heel goed geslapen, ik werd een keer om 3 uur wakker omdat er toen al iemand opstond maar heb daarna weer rustig doorgeslapen tot m’n wekker ging. Ik had bedacht om me te gaan douchen maar toen ik de douche aanzette en het water echt overal vandaan kwam behalve uit de douchekop, leken me de vochtige washandjes die ik mee had genomen toch maar een beter idee. Toen ik helemaal klaar was kwam toch even het moment van de waarheid, ik hoorde zoveel mensen praten in het huis dat ik al lichte paniek had dat ik Tina niet zou herkennen. Echter, toen ik de deur van m’n kamer uitstapte stond ze al bijna voor m’n neus de was te strijken en riep ze “eeyyyyy Maud! I’m Tina, welcome in my house!”. Heel warm welkom dus, waarna ik ook gelijk m’n ontbijt kreeg. Een gebakken eitje, thee, water en 3 plakken brood waar je u tegen zegt (letterlijk 2,5 vinger dik). Terwijl ik door het raam in de keuken twee kinderen zag klaarmaken voor school heb ik rustig in m’n eentje het ontbijt opgegeten. Tina vertelde dat er 7 andere vrijwilligers in het hotel sliepenmaar dat deze allemaal Zweeds waren en ze daarom maar had bedacht dat ik bij haar mocht slapen, dan kon ik tenminste Engels praten was de gedachte.
Na het ontbijt gingen we met z’n allen (Dennis, William, de Zweden en ik) naar Accra voor de stadstour. Onderweg heb ik nog even Euro’s gewisseld naar Cedi’s. Één Cedi staat ongeveer gelijk aan 20 cent, het geld is hier dus relatief vrij weinig waard. We gingen in Accra eerst naar de art market, daar was een kunst gallerij en een soort markt met allemaal kleding, sieraden, schilderijen en andere kunstwerken. Iedereen begon ons te roepen en probeerden ons vanalles te verkopen. Ik heb samen met een Zweeds meisje dezelfde broek gekocht. Na de art market zijn we naar de Makola market gegaan. Dit is de grootste markt van Accra en mega chaotisch. Er ligt allemaal eten, rauw vlees en vis, kleding, kruiden en dergelijke door elkaar heen. Hier werd ik echt een beetje stil en liet ik alles maar even over me heen komen. Het waren zoveel prikkels, iedereen schreeuwde, er waren zoveel verschillende geuren en mega veel mensen. Dus toen heb ik die “ghanese cultuur” maar even goed in me opgenomen en over me heen laten komen. Dit zal vast nog vaker gebeuren in de periode dat ik hier ben. Na de markt gingen we wat eten bij een restaurantje in het midden van de markt. Ik had fried rice met groenten en vis, het smaakte echt lekker, maar best wel pittig en veels te veel. We moesten in totaal 17 cedi betalen voor het eten en cola en water, dit is omgerekend ongeveer 3 euro. Na het eten waren Dennis en William ineens weg omdat ze nog wat op de markt moesten halen voor Tina, dit duurde alleen echt heel erg lang. Toen ze er eindelijk waren zijn we naar een super modern winkelcentrum gereden zodat we naar een supermarkt konden en even konden winkelen. Ik heb wat dingen gehaald om m’n handwas mee te doen, cola en een ghanese simkaart met internet! Hierna zijn we teruggereden naar huis en werd er voor me gekookt. Ik wou graag helpen maar dit vonden ze een beetje raar geloof ik. Het eten viel me heel erg mee, daar zag ik eerst een beetje tegenop. Ik had gekookte kool met wortel, een soort patat en een kippenpoot. Echt wel heel lekker! Hierna kwam Dennis terug zodat hij mij nog de oriëntatie informatie kon geven die iedereen maandag had gehad. Het was heel gezellig en ik heb een hoop nieuwe dingen over het land geleerd. Daarna kreeg ik er nog een spoedcursus Twi achteraan, dit is een van de zoveel lokale talen, heel erg leuk om wat korte zinnetjes te kunnen gebruiken. Samen met Dennis wat korte gesprekjes gevoerd in Twi en ik kreeg steeds een high five als het goed ging. Toen was het uiteindelijk 10 uur en toen ben ik maar snel gaan “douchen”. Echt douchen kun je het alleen niet noemen, het heet hier niet voor niets een bucket bath. Omdat het water uit de kraan zo vies is, en stinkt, moet je eerst een grote emmer vullen en hier dettol (desinfectans) ingooien. Daarna gooi je met een klein emmertje het water uit de grote emmer over je heen en zo moet je je zien te wassen, echt een hele ervaring. Daarna lekker fris m’n bed in, alle ervaringen van de eerste dag verwerken.

Dag 2:
De dag begon weer om 7 uur. Ik had m’n wekker iets eerder gezet want ik moest m’n koffers nog dicht zien te krijgen voor de reis naar m’n gastgezin in Senya Beraku. Toen ik ze eindelijk dichthad en ik had me klaargemaakt stond het ontbijt al voor me klaar. Gelukkig met een broodje minder dan gisteren, aangezien ik die gister had laten staan hadden ze daar vandaag rekening mee gehouden, top! Toen ik het ontbijt op had heb ik mijn lesje Twi maar even in de praktijk gebracht bij Tina. “Maache” waarop Tina ‘Ete sen?’ vroeg, door mij met “Eye paa” beantwoord. Gevolgd door een applaus en een lachende Tina. Verder moest ik nu wachten tot Dennis en William me zouden ophalen om naar Senya te rijden, iets meer dan een uur rijden als het verkeer rustig is en we niet hoeven te stoppen (wat dus nooit zo is). Lotte, de andere vrijwilliger kwam me net de taxi ophalen bij Akoti junction omdat het busje waarmee we gebracht werden anders heel ver van de route af moest om mij af te zetten. De taxi heeft ons toen afgezet bij het huis van Grace, onze gastmoeder. Na kennis gemaakt te hebben met iedereen die op dat moment in het huis was zijn we naar het ziekenhuis gegaan met de taxi (eigenlijk kun je dit stuk makkelijk lopen maar Grace ging mee en ze is niet de slankste). In het ziekenhuis heb ik kennis gemaakt met de chief, Rosemary. Waarna ik een rondleiding kreeg van Lotte over alle afdelingen. Het ziekenhuis bestaat uit de volgende afdelingen: OPD (outpatient department, dit is een soort huisartsenpost) hier zit ook een mannenafdeling en een vrouw- en kinderafdeling bij, een apotheek, een afdeling waar je verzekeringen kunt kopen, RCH (reproductive and child health, dit is een soort GGD) en een kraamafdeling, de maternity ward. Toen we bij de kraamafdeling aankwamen was er net een vrouw aan het bevallen en mochten we ook gelijk blijven kijken. Heel indrukwekkend om te zien! Om 4 uur zijn we naar Mum’s care orphanage gegaan, een weeshuis waar ongeveer 70 kinderen wonen en meer dan 100 naar school gaan. We hebben daar met de kinderen gespeeld, dit was echt heel leuk maar wel vermoeiend. Daarna zijn we weer naar huis gelopen waar ik Paula, het Duitse meisje heb ontmoet en toen gingen we ook gelijk avondeten (Noodles!). Na het eten doen we hier eigenlijk niet meer zoveel, behalve douchen en op bed liggen. Je moet vooral na het douchen niks meer doen anders ben je weer opnieuw nat van het zweet!

Dag 3:
Vanmorgen begon de dag zoals altijd om half 7 en zaten we om 7 uur aan het ontbijt. We hebben Nana, ons broertje voor de komende 2 maanden, naar school gebracht en geloof me, dat is echt ver lopen voor een jochie van 3. Daarna zijn we doorgelopen naar het ziekenhuis. Vandaag was mijn eerste echte werkdag in het ziekenhuis. Ik had met Lotte afgesproken dat ik de eerste week nog met haar mee ga naar de maternity ward zodat ik de manier van werken en het ziekenhuis leer kennen. Volgende week start ik waarschijnlijk op de OPD (outpatient department), dit is de huisartsenpost/polikliniek. Dit moet ik alleen nog wel even overleggen met Rosemary, de chief van het ziekenhuis. Toen we aankwamen op de maternity konden we bijna gelijk weer naar buiten omdat onze collega’s Sarah en Dorothy graag eten wilden hebben. We hebben toen snel even Kinku opgehaald bij een kraampje langs de weg. Dit is een Ghanees gerecht bestaande uit een soort deeg dat je dipt in pepersaus en dit eet je met gedroogde vis (inclusief graat!!), ook eet je dit (uiteraard) met je handen. Wij mochten het proeven en het was opzich wel lekker maar echt mega pittig gekruid, daar ben ik echt nog niet aan gewend! We hebben vandaag in het ziekenhuis de buikomvang gemeten en vitale controles uitgevoerd bij zwangere vrouwen, HIV-testen gedaan, zwangerschapstesten gedaan en geluisterd naar het hartritme van de ongeboren baby’s met een soort van toeter op de buik van de zwangere vrouw. Aangezien lotte al 2,5 week op de maternity ward werkt heeft ze me vanalles uitgelegd en laten zien hoe alles moet. Verder waren er vandaag 2 vrouwen aan het bevallen. We hebben bij een van de bevallingen gekeken en Lotte heeft zelfs geholpen toen het hoofdje geboren werd, echt super gaaf! Na 12 uur is er op de maternity niet zoveel te doen als er verder geen bevallingen zijn dus zijn we naar huis gegaan om te lunchen. Daarna snel weer terug want we wouden de andere bevalling ook nog zien. Toen we terugkwamen was de vrouw die ook zou moeten bevallen ineens weg, geen idee waar heen maar het zal dus nog wel even geduurd hebben voordat ze genoeg ontsluiting had. Onze collega’s lagen inmiddels op het bureau en het bed te slapen dus zijn wij alle afdelingen afgegaan en hebben we geïnventariseerd welke materialen ze nodig hebben. Dit hebben we vervolgens allemaal in het engels opgeschreven zodat Rosemary de prijzen van de materialen kan controleren. Over twee weken ga ik samen met Rosemary, Lotte en Lotte’s ouders naar een medische winkel om zo veel mogelijk spullen in te kopen van al het gedoneerde geld. We hebben al veel mogen ontvangen dus super bedankt daarvoor! (Er kan altijd nog gedoneerd worden door de link op mijn facebook pagina). Na het opstellen van de lijst zijn we naar huis gegaan want er was niks meer te doen, inmiddels was het ook al half 4. Thuis hebben we met Nana gespeeld en lekker rustig aan gedaan tot we gingen avondeten. We kregen gebakken Yam (een soort aardappel en dus patatjes) met worstjes, erg lekker! Na het avondeten zoals gebruikelijk niks meer gedaan behalve gedoucht en onze tassen gepakt voor het weekend. We gaan dit weekend naar Cape Coast en we vertrekken morgen na de lunch, erg veel zin in!

P.S.: Hier nog wat bijzondere dingen die me echt zijn opgevallen/die erg anders zijn dan in Nederland:
- Het water zit hier in zakjes, je bijt een hoekje af en drinkt het uit het zakje.
- Het is onbeleefd en soms zelfs beledigend als je je linker hand gebruikt om bijvoorbeeld te zwaaien of iets aan te pakken. Links word als vies gezien omdat Ghanezen die hand gebruiken als ze naar het toilet gaan.
- Mensen eten hier niet met z’n allen, iedereen eet op zijn eigen kamer of verspreid door de woonkamer. Als je echter wel met anderen aan een tafel eet moet je ze uitnodigen om met je mee te eten. Iedereen zegt dan ook “you are invited”.
- Als blanke word je hier (vooral door kinderen) echt gezien als attractie, ze willen je aanraken of aan je haar zitten. Je kan hier dan ook niet over straat zonder dat er ook maar iemand naar je roept of zwaait.
- Er ligt overal afval op straat en niemand heeft een prullenbak in huis. Het is gebruikelijk om afval te verbranden maar het meeste word hier gewoon op straat gegooid.

Tot snel!

Veel liefs,

Maud