Weekend in Cape Coast

Hoihoi! 

Voor de derde, maar ook de laatste keer naar Cape Coast geweest afgelopen weekend. We hebben vrij weinig gedaan dus als het goed is word dit reisverslag vrij kort.

Dag 44:

We zouden vandaag rond 11 uur vertrekken naar Cape coast met z’n vijven. Paula voelde zich alleen in de ochtend niet lekker dus ze wist nog niet of ze wel mee wilde. We hebben de lunch toen maar even afgewacht en uiteindelijk zijn we rond half 1, zonder Paula, vertrokken naar Cape Coast. Onderweg kregen we een mega hoosbui over ons heen. Opzich niet heel erg want we zouden droog moeten zitten in de trotro zou je denken. Fout, dit is Ghana en de trotro’s zijn niet allemaal waterdicht. Het dak “lekte” behoorlijk en eigenlijk regende het gewoon letterlijk in de trotro. De mensen achter ons waren zeiknat want er was geen houden aan. Wij zijn er gelukkig goed vanaf gekomen met een natte broek. Eenmaal aangekomen in Cape Coast was het weer opgeklaard en hebben we de rest van de middag op het terras gespendeerd. Daar kwamen een Nederlandse jongen (die ergens ver familie bleek te zijn) en een Zuid Afrikaanse man bij ons zitten, waar we vrijwel de rest van het weekend mee hebben opgetrokken. ‘S avonds hebben we van Uno een drankspel gemaakt en hebben we beerpong gespeeld. Daarna ging de muziek aan en begonnen alle Afrikanen te dansen en een feestje te bouwen. Wij konden natuurlijk niet achter blijven en lagen uiteindelijk om 5 uur in bed. Echt hele gezellige mensen ontmoet en lekker gedanst en gek gedaan, was ik echt even aan toe! Na 3 uur slaap werd ik helaas al weer wakker en dat was iets minder leuk.

Dag 45:

Met een mega kater wakker worden, naar buiten lopen en gelijk maar weer op het eerste beste bankje gaan zitten. Het ontbijt bestond uit Loempia’s, die ik nauwelijks wegkreeg en de rest van de dag hebben we vrij weinig gedaan. We hadden gisteren beloofd dat we mee zouden doen met beach-volleybal dus dat moest nog wel even gebeuren. Met onze brakke koppies stonden we op het veld. Het was gelukkig wel heel leuk en gezellig en we hebben, verassing.... verloren! Na het volleyballen een duik proberen te nemen in de oceaan maar dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Je mag hier eigenlijk ook niet zwemmen vanwege de golven maar wij zijn eigenwijs. Er was een hele tactiek hoe je voorbij de branding moest komen. Vlak voordat de golf omsloeg moest je eronderdoor duiken en plat blijven liggen. Dit ging een paar keer goed, totdat ik te laat dook en ik keihard een paar keer over de kop werd gegooid en terug op het strand belandde. Daarna lekker gedoucht en weer op het terras gaan zitten. ‘S avonds zouden we in een andere accommodatie slapen omdat Oasis (waar we verbleven de eerste avond) volgeboekt was. De andere accommodatie was op loopafstand dus hebben we al onze spullen verplaatst, daar even avondgegeten en toen weer zo snel mogelijk terug naar Oasis. Daar begon het weer van voor af aan, Uno, beerpong en daarna feesten. Van deze avond kan ik me delen niet meer helemaal herinneren. Ik ben m’n slippers kwijtgeraakt en heb de Zuid Afrikaanse man blijkbaar uit z’n kamer gejaagd zodat ik op een kamer met airco kon liggen (hij bood dit zelf aan hoor). Inmiddels was het half 6 en ben ik gelijk in slaap gevallen.

Dag 46:

Na 2 uur slaap begon de dag eigenlijk best goed, ik had (dacht ik) niet echt een kater en ging met goeie moed naar het ontbijt. Toen ik daar zat begon ik de kater helaas toch wel te voelen en was ik vooral echt heel moe. Gelukkig voelde iedereen zich hetzelfde en hebben we toch maar besloten om niet meer naar Kakum national park te gaan. Je moet hier namelijk eerst voor omhoog klimmen om vervolgens over wiebelige touwbruggen een soort boomtoppen pad af te leggen. Dit leek ons geen heel goed idee met de kater die we hadden dus zijn we de hele dag aan dezelfde tafel blijven zitten. We hebben op de laptop voetbal gekeken en bijgekletst over de avond ervoor. De man uit Zuid Afrika moest terug naar Accra voor z’n werk en bood ons een lift aan naar Senya. Natuurlijk verkozen we een auto mét airco boven de trotro. Na hem Senya te hebben laten zien zijn we om 5 uur al in bed gaan liggen en er niet meer uitgekomen.

Al met al echt een top weekend gehad!

Liefs Maud

De zevende week in Ghana

Hoihoi!

Week zeven al weer in “mijn” stadje Senya Beraku! Ondanks dat ik het heel fijn vind en er best wel een beetje naar uitkijk om straks weer naar Nederland te gaan, ga ik Senya ook best wel missen. Mensen op straat kennen ons inmiddels en we worden op de route naar werk ook altijd vrolijk begroet, super leuk!

Dag 42:

Vandaag moest er (in tegenstelling tot vorige week) wel weer gewerkt worden. Vanmorgen ben ik eindelijk gestart op maternity. Mijn collega’s hier zijn Dorothy en Karen, dit zijn de verloskundigen, en Sarah, dit is de assistent. Ik kende twee van de drie al omdat ik de eerste twee dagen in het ziekenhuis ook op maternity heb meegelopen met Lotte. De dag begon met het schoonmaken van de afdeling. Ik wou een doek pakken maar Sarah wou me alles voordoen zodat ik het “morgen zelf kan doen”. Ik stond dus toe te kijken hoe Sarah aan het schoonmaken was. Ben echt blij dat ik eerst heb gekeken want pfoe dit had ik echt niet alleen gekund... (ahum ahum). Gelukkig werd me de rest van de dag wel wat meer toevertrouwd. Zo mocht ik gelijk beginnen met het wegen van baby’s die net twee dagen oud waren. Super schattig, maar ondertussen was ik als de dood dat ik werd ondergeplast of gepoept (of dat ik een baby zou laten vallen). Dit is me godzijdank bespaard gebleven. Vervolgens heb ik vitale functies gemeten bij zwangere vrouwen en zwangerschaps- en HIV-testen gedaan. Het was een drukke dag en het liep lekker door, de ochtend was daardoor ook zo voorbij. Lotte en ik zijn om 12 uur naar huis gegaan om te lunchen want om 13:00 uur zouden we de bureau’s en bureaustoelen “officieel” overhandigen. Het was om 13:00 uur echter nog steeds veel te druk dus hebben we het officiële moment maar even achterwege gelaten en gezegd dat het goed was zo. ‘S middags hebben we verf gekocht want morgen mogen we de muren van de nieuwe kinderafdeling gaan opfleuren met muurschilderingen. De verf en kwasten hebben we gekocht van het overgebleven geld van de donaties. We hebben de drie emmers maar gelijk bij het ziekenhuis gedumpt want we hadden geen zin om die eerst naar huis te sjouwen om ze vervolgens morgen weer mee te nemen. De rest van de middag heb ik gelezen in Lotte’s e-reader. Ik ben bezig in een super spannend boek (Ragdoll, kan ik iedereen aanbevelen) en heb hem bijna uit. Aangezien we morgen zelf mogen beslissen hoe laat we beginnen met het verven heb ik tot lekker laat doorgelezen en ben uiteindelijk in slaap gevallen.

Dag 43:

Vandaag zouden we eigenlijk gaan schilderen alleen dat plan hebben we vanmorgen maar even omgegooid. Lotte had bijna de hele nacht niet geslapen en had ontzettende keelpijn. Ik ben toen nog even naar het ziekenhuis gegaan om te zeggen dat we niet kwamen schilderen vandaag. Iris liep ook mee en we zijn toen samen Senya ingeweest om stof te kopen voor Iris. Ik ben de rest van de dag ook lekker thuis gebleven want ze hadden toch al niet op me gerekend. Dat vond ik eigenlijk ook helemaal niet erg want dan kon ik mijn super spannende boek uitlezen. We hebben allebei de hele dag niks nuttigs gedaan en ondanks dat dit ook wel lekker was, heb ik me ook wel een heel klein beetje verveeld. Dat kwam denk ik omdat we dit weekend ook al helemaal niks hebben uitgevoerd.

Dag 44:

Vandaag was Lotte nog steeds niet fit dus ben ik naar maternity gegaan om te werken. Vandaag was een hele drukke dag want een keer in de twee weken komt op woensdag de arts. Hij komt dan echo’s maken van alle zwangere vrouwen. Vrouwen krijgen hier standaard drie echo’s gedurende de zwangerschap, één in elk trimester. Sommige vrouwen hebben klachten en komen vaker, sommigen vergeten het en komen minder dan drie keer. De arts komt hier pas rond 12 uur ‘s middags maar de eerste vrouwen zitten al voor 8 uur ‘s ochtends te wachten. Het is hier namelijk zo wie het eerst komt, ook het eerst aan de beurt is. ‘S ochtends had ik het heel druk en heb ik veel pasgeboren baby’s gewogen, de stompjes van navelstrengen schoongemaakt, de controle van de vitale functies gedaan en zwangerschaps- en hiv-testen uitgevoerd. Voor de lunch ben ik naar huis gelopen en daarna weer snel terug zodat ik kon zien wat de dokter deed. Ik kreeg de eervolle taak om de uitgedraaide echo’s vast te nieten aan het dossier van de moeder, echt iets waarvoor ik naar Ghana ben gekomen. Ondertussen kon ik gelukkig wel mooi opletten wat de arts deed dus dat was wel interessant. Zoveel tijd als in Nederland voor zwangere vrouwen word genomen tijdens een echo, zo snel ging het hier. Er word vlug gekeken waar de placenta ligt, of de foetus in stuitligging ligt of niet, of het een jongetje of meisje is en er word een schatting gemaakt van de uitgerekende datum. Daarna word er heel hard ‘next’ geroepen en komt de volgende vrouw al binnen. Ondertussen zitten er twee doktersassistenten snel mee te schrijven wat de arts allemaal opnoemt. Het was echt bloedheet in de kamer en de ventilator deed het niet. Op een gegeven moment werd ik helemaal licht in m’n hoofd en kon ik net op tijd gaan zitten zodat ik niet flauwviel. Ik heb toen maar even wat water gedronken maar voelde me echt totaal niet lekker. Aangezien dat nieten ook makkelijk door iemand anders gedaan kon worden ben ik toen naar huis gegaan. Daar heb ik de rest van de middag lekker rustig aan gedaan.

Dag 45:

Vandaag was het dan eindelijk zover, we konden gaan beginnen met schilderen. Iris, de vrijwilliger uit Noorwegen vond het leuk om ons te helpen dus die is ook meegegaan naar het ziekenhuis. Toen we netjes om kwart over 8 bij het ziekenhuis waren, was degene met de sleutel er nog niet. We hebben toen ongeveer nog een uur moeten wachten voordat we het nieuwe gebouw in konden. We hadden van te voren al wat dingen bedacht die we wouden schilderen zoals het alfabet, de getallen 1 tot en met 10 en wat bloemen en vlinders. We hebben alles eerst met potlood geschetst en zijn daarna gaan schilderen. De kwasten waren alleen echt vreselijk dus dat gaf de nodige irritatie (kuch perfectionisme kuch). We zijn de hele dag bezig geweest maar het eindresultaat is echt super mooi geworden. Alle collega’s waren ook helemaal onder de indruk en we hebben de nodige “god bless you”’s mogen ontvangen. Wel super leuk dat ze er zo blij mee waren. Uiteindelijk zijn we met een heel voldaan gevoel naar huis gegaan. Salomé, het meisje wat hier het hele huishouden doet, kookt en voor Nana zorgt gaat morgen helaas weg. Ze gaat studeren vlak bij Cape Coast en ze word dus vervangen door een andere hulp. Dit vinden we allemaal echt heel jammer dus hadden we besloten om haar mee te nemen naar ons vaste plekje bij Tom’s Garden. We hebben echt een hele gezellige laatste avond gehad met z’n allen. Daarna zijn we lekker ons bed ingekropen want morgen gaan we (nu écht voor de laatste keer) een weekend naar Cape Coast en Kakum national park.

Liefs Maud

De zesde week in Ghana!

Hoi allemaal,

Hierbij het reisverslag van mijn zesde week in Ghana. Deze week stond geheel in het teken van het inkopen van alle medische materialen van de donaties.

Dag 36:

Vanmorgen werd ik weer vroeg wakker en nog steeds met het gevoel dat m’n hoofd uit elkaar aan het barstten was. Ik ben daarom maar een dag in bed blijven liggen. Ik heb dus eigenlijk ook niks boeiends te vertellen over vandaag.

Dag 37:

Vandaag was de dag dat we met Rosemary, de chief van het ziekenhuis, hadden afgesproken om naar Accra te gaan. Lotte had gisteren al met haar overlegd dat er om 8 uur een truck met chauffeur bij het ziekenhuis klaar zou staan. Hij zou ons eerst naar Kasoa rijden en daar zou Rosemary instappen. Wij stonden netjes om 8 uur bij het ziekenhuis, maar Ghana zou Ghana niet zijn als de truck pas na half 9 klaar was voor vertrek. We zijn eerst naar een medische winkel in Accra gereden. We moesten een stuk lopen omdat het verkeer helemaal vast stond (het is en blijft Accra), dus liepen Lotte en ik als kippen zonder koppen achter Rosemary aan. Ze had de pas er flink inzitten dus we moesten echt goed opletten waar ze heen liep. We hadden verwacht dat we in een soort Ikea loods zouden belandden waar we rustig dingen konden uitzoeken, maar niets was minder waar. We kwamen op een vet drukke markt met allemaal kleine winkeltjes. In het midden van al die winkeltjes was ook een medische winkel van zo’n 15 vierkante meter. Dat was even heel anders dan we verwacht hadden, weer even tot tien tellen en door. We hebben even snel alles uitgerekend en de lijst overhandigd zodat ze alles konden gaan inpakken. Een deel van de materialen moesten van de hoogste schappen komen en er stonden dan ook mensen op ladders en op de toonbank. Er werd daarnaast ook nog van alles naar beneden gegooid. Toen alles was ingepakt was het nog even de vraag hoe we alles bij de auto gingen krijgen. De hele straat was eenrichtingsverkeer dus de auto kon er niet in. We zijn toen maar met z’n drieën teruggelopen naar de auto en hebben de mensen van de winkel alles op hun hoofd naar de auto laten tillen. Toen alles was ingepakt zijn we teruggereden naar een andere winkel Kasoa. Daar moesten we de overige materialen nog halen waaronder het bevallingsbed. Voordat we bij die winkel konden komen moesten we nog naar de andere kant van de snelweg komen. We gingen even de andere kant op bij de rotonde en hebben daarna de afslag gemist. Dan maar omdraaien en een stuk tegen het verkeer inrijden, kan allemaal. Doodeng en levensgevaarlijk maar we hebben het overleefd! Bij de winkel alles ingeladen en betaald en toen weer teruggereden naar Senya. Rond 17:00 uur kwamen we weer bij het ziekenhuis aan waar we alles uit de auto hebben gepakt en in een opslag hebben gezet. Morgenochtend gaan we weer naar het ziekenhuis om te controleren of alles in de dozen zit wat we gekocht hebben. Toen we thuis kwamen waren Lotte en ik echt bekaf van alle prikkels en het gesjouw. Ik heb nog even snel wat was weggewerkt omdat ik anders de rest van de week geen broeken meer heb (je weet wel, uitstelgedrag enzo). Daarna zijn we gaan eten, douchen en zijn we ons bed niet meer uitgekomen.

Dag 38:

Gisteren hadden we alle materialen bij maternity in de “opslag” (de wc) gezet omdat we de sleutel van de echte opslag niet hadden. Vandaag zouden we dan ook naar het ziekenhuis gaan om alles daar weg te halen, uit de dozen te halen, te controleren en gebruiksklaar te maken. We hebben ‘s ochtends lekker rustig aan gedaan want we hadden ten eerste allebei nog niet echt zin en ten tweede moesten we toch wachten op Rosemary dus konden we ook wel wat later op het werk zijn. Uiteindelijk waren we er rond 9 uur en zijn we begonnen met het controleren van de spullen. Alle collega’s waren natuurlijk heel nieuwsgierig en kwamen allemaal een kijkje nemen. Ze konden niet wachten om “hun” spullen mee te nemen naar hun eigen afdeling. Mensen zijn hier heel snel bang dat ze wat te kort komen en dat was ook echt even te merken. We hebben uitgelegd dat we alles even rustig wouden tellen en controleren en ze hebben ons toen even alleen gelaten. Alle spullen hebben we op een bed uitgestald en we hebben een trolley in elkaar gezet. Dit was even een uitdaging, want we moesten het doen zonder gebruiksaanwijzing. Dat is wel even iets andere koek dan een Tjälling kastje van de Ikea (ik zeg maar wat). Nadat we alles hadden uitgepakt hebben we het allemaal moeten noteren in een groot boek waar alle materialen in staan die zijn gedoneerd. Ondertussen was er ook nog een vrouw aan het bevallen en hoorden we het nodige gekerm vanuit de verloskamer. Het enige wat ons scheidde van die kamer was een dun gordijntje namelijk. Een collega had haar dochtertje van ik gok een maand of 5 (ze kon nog niet zelf omrollen of zitten?), op het bed gelegd en had geloof ik verwacht dat wij wel even zouden oppassen. Dat vonden we natuurlijk helemaal prima met zo’n schattig kindje. Het was een kleine druktemaker die alles goed vond en overal om moest lachen, echt super lief! Uiteindelijk hebben we toch maar even aan Rosemary gevraagd wat nou de bedoeling was met alle materialen die nog steeds op een ziekenhuis bed stonden uitgestald. Het bleek dus zo te zijn dat alles officieel overhandigd moest worden aan het ziekenhuis en ze had het over een of andere ceremonie. We snapten er de helft van maar het zal wel. We zijn toen even snel naar huis gegaan om te eten en hadden om 13:00 uur weer met Rosemary afgesproken. Alles materialen stonden inmiddels op de bank in de hal waar je binnenkomt en de mannen die het bevallingsbed in elkaar moesten zetten waren er inmiddels ook. Alle collega’s verzamelden zich in de hal en er stonden verschillende collega’s foto’s te maken. Ineens werden we echt zwaar voor het blok gezet toen Rosemary iedereen tot stilte riep en zei dat wij even een korte speech zouden geven. Uhmmm oke dit hadden we even niet voorbereid. We stonden ineens in het middelpunt van de belangstelling en wisten niet wat we moesten zeggen, super ongemakkelijk. Na elkaar een blik te hebben toegeworpen begon ik maar met onze “speech”. Ik heb maar lekker wat geluld (ben ik toch al zo goed in haha not), Lotte vulde het mooi aan en samen hebben we een een korte maar krachtige speech gegeven! Daarna was het foto momentje en moesten we ongemakkelijke foto’s maken dat we de hand aan het schudden waren met de chief. Vet geforceerd allemaal maar wel leuk dat er zoveel aandacht aan besteedt werd. Ook het bevallingsbed moest zonder handleiding in elkaar worden gezet en de mannen die dat moesten doen stonden erbij te kijken alsof ze water zagen branden. Na wat gehannes en vragende blikken stond hij uiteindelijk in elkaar. Gelukkig testten ze hem zelf uit want ik was er voor geen goud als eerste op gaan liggen. Gelukkig zag het er super stevig en stabiel uit en daarmee al 1000x beter dan het oude bed die van ellende uit elkaar valt. Nadat zowat het hele ziekenhuispersoneel het bed had geprobeerd kon alles verplaats worden naar de tijdelijke opslag waar alles nog gemarkeerd zal worden als ziekenhuis eigendom. Op deze manier willen ze voorkomen dat er spullen meegenomen worden naar huis. Wij zijn lekker naar huis gegaan want het was inmiddels al weer veel later dan we hadden verwacht. Bij thuiskomst was er geen water, wel om te drinken (uit de zakjes) maar niet om te douchen, de was mee te doen, je handen mee te wassen en de wc door te spoelen. Grace vertelde dat ze in heel Senya het water hadden afgesloten en dat dat soms wel twee weken kon duren. Dat was even schrikken want Lotte móest echt de was doen (die had bijna geen kleren meer) en ik móest echt naar de wc (ja ook dat moet). Gelukkig had Grace al iemand van buiten Senya gebeld die onderweg was met allemaal jerrycans met water. Het ging alleen nog wel even duren voordat diegene in Senya zou zijn. Gelukkig hadden we afgesproken dat we bij Tom’s Garden zouden eten dus kon ik daar mooi naar de wc (super charmant verhaal dit). Bij Tom’s hebben we een super gezellige avond gehad en bij thuiskomst zijn we lekker ons bed ingedoken.

Dag 39:

Vanochtend konden we in principe uitslapen omdat we pas om 10 uur bij het ziekenhuis hoefden te zijn. Maar Ghana zou Ghana niet zijn als er niet om 5:30 uur al iemand schreeuwend met een motordriewieler bij de poort stond met, jawel, het water! Alle bakken zijn weer bijgevuld en we kunnen weer lekker genieten van ons bucket bath.

Om 10 uur waren we bij het ziekenhuis want we gingen met Rosemary naar Kasoa om bureau’s en bureaustoelen te kopen van het overgebleven geld van de donaties. We zijn uiteindelijk pas rond half 11 vertrokken omdat de auto het niet deed. In Kasoa zijn we eerst naar een winkel gegaan voor de bureaustoelen en daarna zijn we langs de snelweg gestopt om de bureau’s te halen. Deze werden namelijk langs de kant van de snelweg gemaakt en verkocht. We konden de drie bureau’s en drie bureaustoelen maar net in de pick-up truck kwijt. We zijn toen teruggereden en onderweg zijn we gestopt bij Westhills mall om even een pizza af te halen. Eergisteren hadden we namelijk helemaal niet geluncht tussendoor en dat was niet echt goed bevallen. Toen we terugreden verloren we nog een la uit een van de bureau’s die nog gered kon worden door de chauffeur. We waren uiteindelijk rond half 5 weer thuis. We dachten lekker een douche te gaan nemen alleen bleek het dat er per ongeluk benzine bij in het water zit waarmee we moeten douchen, handen wassen en onze kleren mee wassen, echt heel erg goor dus. Gelukkig is de geur weg te werken als je een flinke scheut Dettol in het water gooit. Toch maar gedoucht en toen snel m’n bed in.

We zouden dit weekend eigenlijk een dagje naar Winneba (stadje hier vlakbij) en een dag naar de Boti watervallen gaan. We hebben toch besloten om dit niet te doen omdat we toe zijn aan een weekendje helemaal niks. Vooral Lotte en ik merken dat ons energiepijl tot het nulpunt is gedaald de afgelopen week. Even lekker uitrusten dus!

Liefs Maud

Weekendje Hohoe!

Hoihoi!

Hier een reisverslag van ons lange weekend in Hohoe!

Dag 32:

Vanochtend zijn we rond 8 uur vanaf Senya vertrokken richting Hohoe. We hadden om half 11 bij Kaneshi afgesproken met Eva en Annika. Wij waren er al wat eerder dus hebben we even op de markt in de schaduw gewacht en heb ik wat fruit gekocht van een marktkoopman. Daarna zijn we samen doorgereisd, eerst naar Accra en daarna door naar Hohoe. We kwamen ‘s avonds rond 6 uur aan en zijn dus ongeveer 11 uur onderweg geweest. Een hele rit maar we zijn veilig aangekomen en dit was al heel wat. De trotro was namelijk overladen met mensen en bepakking en de achterklep kon dan ook niet meer dicht. Daarnaast reed de chauffeur geloof ik het dubbele van de maximaal toegestane snelheid, maar goed, dit wisten we niet want alle meters in de trotro waren kapot. Bij Wli waterfall inn, ons verblijf, hebben we heerlijk avond gegeten en zijn daarna al snel naar bed gegaan. Iedereen was namelijk moe van de reis en we werden aangevallen door muggen en andere insecten.

Dag 33:

Vanmorgen ging om 7 uur de wekker zodat iedereen even rustig kon douchen en ontbijten. Vandaag hadden we een wandeltocht met gids naar de watervallen op de planning staan. De wandeltocht zou rond de 5 tot 6 uur gaan duren dus na het ontbijt hebben we onze tassen ingepakt en zijn we op weg gegaan. We moesten ongeveer 10 minuutjes lopen naar het begin van de route. Hier kregen we vervolgens onze gids, Devine, mee die voor de rest van de dag bij ons zou blijven. Hij had de pas er goed in zitten en ging af en toe zelfs een klein beetje te snel. In het begin was de grond nog redelijk vlak en heel goed te doen. Het was maar goed dat we toen nog niet wisten wat ons te wachten stond want dan had ik waarschijnlijk rechtsomkeert gemaakt. We gingen al snel de bushbush in en liepen op hele smalle weggetjes naar boven. Uiteindelijk kwamen we het bos gedeelte weer uit en kwamen we op een of andere steile savanne terecht. Pal in de zon moesten we behoorlijk steil omhoog over rotsen. Op een gegeven moment hadden we even een pauze momentje ingelast bovenop de eerste berg. Daar hadden we een prachtig uitzicht en konden we in de verte ook de watervallen al zien en horen. We zagen toen alleen ook hoe ver en hoog we nog moesten tot we uiteindelijk bij de waterval waren. Het was echt een ontzettend zware tocht maar wel echt de moeite waard. De uitzichten waren echt super mooi waardoor ik af en toe even misstapte en bijna de afgrond inviel. Op een gegeven moment waren we allemaal verbaasd over het feit dat mensen hier niet gezekerd worden. Het “weggetje” (beter gezegd rotsen) waar we op liepen was op sommige stukken denk ik net 50 centimeter breed. Daarna was gelijk een diepe afgrond en er waren nauwelijks takken waar je je aan vast kon houden. Ik heb hem toen echt een paar keer geknepen. Uiteindelijk kwamen we aan bij de upper waterfall. De Wli waterfall bestaat namelijk uit twee delen, de upper fall en de lower fall. Dit word gescheiden door een soort plateau waar je dus ook al kunt zwemmen. Ik had niet verwacht dat er zoveel luchtverplaatsing is bij een waterval (wat eigenlijk natuurlijk vet logisch is). Maar hierdoor waren we snel klaar met het zwemmen en het eten van onze lunch. We werden, in plaats van gezandstraalt op een strand, nu gewaterstraalt bij een waterval. Na de lunch zijn we dan ook weer snel doorgegaan met de wandeling. We moesten nog weer helemaal naar beneden afdalen zodat we bij de lower fall zouden komen. Ik voelde me echt totaal niet lekker en was heel trillerig en licht in m’n hoofd. Op een gegeven moment dacht ik echt dat ik flauw ging vallen en alsof ik me nog niet vervelend genoeg voelde ging ik nog even door m’n enkel en viel ik. Daarna heeft onze gids wel heel lief m’n tas gedragen en me geholpen waar dat nodig was. De lower fall was redelijk vergelijkbaar met de upper fall alleen was het beneden veel drukker. Zo zie je maar weer wie de echte die-hards zijn. We hebben even uitgerust en wat foto’s gemaakt en moesten daarna nog 45 minuten teruglopen naar het begin van de route. Gelukkig was de grond verder redelijk vlak en liep dit dus een stuk prettiger. We moesten 9 bruggetjes oversteken waar mensen hun was aan het doen waren in kleine riviertjes, een heel idyllisch beeld. Eenmaal terug bij ons verblijf hebben we allemaal snel gedoucht en lekker gegeten. Daarna lekker ons bed in gedoken want we waren allemaal bekaf.

Dag 34:

Vandaag stond Togo op de planning, het buurland van Ghana. We hadden met de eigenaar van ons guesthouse, Vincent, afgesproken dat we om 8 uur zouden ontbijten en daarna zou hij met ons op pad gaan. We zaten al vlak bij de grens en het was ongeveer 30 minuten lopen tot we de grens overstaken. Vincent had ons van te voren al het een en ander uitgelegd. Het is natuurlijk niet legaal om zonder visum de grens over te steken. Hier worden regelmatig politie agenten omgekocht bij barrières en dat was vandaag ook de bedoeling bij de douane. We gingen eerst langs de Ghanese immigratie en douane waar Vincent 50 cedi moest betalen. Vervolgens liepen we zo’n 200 meter over niemandsland en kwamen we bij de Togolese grens aan, ook hier werd weer 50 cedi betaald. We kregen verschillende huwelijksaanzoeken om de oren waarna we met een ‘bonjour, bonne arrivée’ werden begroet in Togo. Togo was een Franse kolonie en dat was ook gelijk het eerste verschil dat we opmerkten, ze spreken er Frans. Vincent vertelde ons dat Togo nog weer een stuk armer is dan Ghana en dat er alleen in de grote steden elektriciteit is. Het meerendeel van de huizen was hier inderdaad van klei gebouwd en de mensen leken er echt helemaal niks te doen. In Ghana zijn veel handelaren en iedereen verkoopt spullen om geld te verdienen. Toen we de grens overstaken zag ik echt maar een paar winkeltjes en de rest van de mensen was aan het wassen, koken of niks aan het doen. Omdat het zondag was waren er overal kerkdiensten bezig. Bij een kerk kwam veel muziek en geluid vandaan dus besloten we van een afstandje naar binnen te kijken. We wilden eerst niet naar binnen gaan omdat we er qua kleding niet echt rekening mee hadden gehouden. Echter kwam er al snel een vrouw dansend naar buiten die ons had opgemerkt. Ze gebaarden dat we moesten komen en ze verwelkomde ons binnen in de kerk. Iedereen was muziek aan het maken, aan het dansen, zingen en bidden. Van heel jong (een jaar of 2) tot redelijk oud (rond de 70?), iedereen danste net zo hard mee. Echt iets om heel erg vrolijk van te worden en ik genoot er echt ontzettend van om het te zien. We zijn nog een klein stukje doorgelopen en kwamen toen bij een bankje onder een boom waar een groep kinderen zat. Wij zijn bij op het bankje gaan zitten en hebben even gekletst en uitgerust. Er was een mevrouw gefrituurde deegballen aan het verkopen dus die hebben we geproefd. Het smaakte echt precies naar oliebol en ze waren erg lekker. We hebben nog geprobeerd contact te leggen met de Togolese kinderen maar veel verder dan ‘bonjour’ en ‘comment tu t’appelle?’ kwamen we niet. Uiteindelijk zijn we weer teruggelopen naar ons guesthouse waar we hebben geluncht en de rest van de middag echt helemaal niks meer hebben uitgevoerd. Na het avondeten heeft Vincent zoals beloofd het kampvuur aangestoken en de djembé’s erbij gepakt. De kok van het guesthouse en een vriend van Vincent kwamen er ook nog bij zitten. We hebben met z’n allen muziek gemaakt, gedanst, heel hard gelachen en gekletst. Het was echt een super gezellige avond die ik waarschijnlijk niet snel meer vergeet. Iris heeft als kers op de taart een Ghanees nog even een Noorse dans geleerd en we moesten echt huilen van het lachen, zo grappig was het. Uiteindelijk wel lekker m’n bed in gedoken want morgen gaat om 5 uur de wekker voor de terugreis.

Dag 35:

Vanmorgen super vroeg opgestaan zodat we op tijd konden vertrekken voor de reis terug naar huis. We zijn vanaf Wli met een taxi naar Hohoe gegaan en daarna vanaf Hohoe moesten we weer 5 uur in de trotro naar Accra. Toen we in de trotro zaten moesten we nog ongeveer 1,5 uur wachten tot hij vol zat dus dat duurde even. De vrouw die naast ons kwam zitten had een handtas die ineens begon te kakelen. Onze reisgenoot van vandaag was dan ook een levende kip in de handtas van die mevrouw, heel apart! Toen we eenmaal ik Accra waren werden we verschrikkelijk afgezet door een “trotro” die zich voordeed als taxi en ons veel te veel wou laten betalen. Wij wilden eruit maar dat mocht niet want dan zouden we door de politie worden opgepakt ofzo. Een heel raar verhaal kregen we en ik werd alleen maar bozer. Ik heb die chauffeur toen even duidelijk gemaakt dat je mensen niet vast kan houden in je auto als ze dat niet willen. Inmiddels waren er ook allemaal andere mensen ingestapt en was het dus helemaal geen taxi meer maar gewoon een trotro. Al die mensen moesten van Accra naar Kasoa 3,50 betalen en wij 10 cedi per persoon, vet oneerlijk dus. Ze dachten dat we dom waren geloof ik maar we zijn er niet ingetrapt. We hebben de mensen achter ons uitgelegd wat er aan de hand was en toen werden al die mensen heel boos op de trotro chauffeur. Uiteindelijk hebben ook wij gewoon 3,50 betaald met dank aan de mede-reizigers en zijn we zo snel mogelijk die trotro uitgestapt. Onderweg was er nog een waterleiding gesprongen waardoor de straat was veranderd in een soort rivier. Al het afval werd heel snel meegesleurd en het water bleef stijgen. Alle auto’s wilden aan de kant dus in plaats van 3 rijbanen moesten alle auto’s naar een kant en stonden we dus heel lang in de file. Uiteindelijk waren we aangekomen bij Westhills mall waar we nog wat boodschappen hebben gedaan en een lekkere pizza hebben gegeten. Daarna vanaf Kasoa weer naar huis. Onderweg kreeg ik een migraine aanval van alle stress en thuis ben ik toen ook heel snel m’n bed ingekropen.

Liefs Maud

De vijfde week in Ghana!

Hoihoi!

Hier weer een reisverslag van alweer m’n vijfde week in Ghana. De tijd vliegt en over een maandje zit mijn tijd er hier al weer op!

Dag 28:

Vannacht echt vreselijk geslapen. Ten eerste voelde ik me nog steeds niet echt lekker en had ik hoofdpijn en een wagenziek gevoel. Ten tweede is de stroom de hele nacht uitgeweest waardoor het verschrikkelijk warm was op m’n kamer... en dit m’n hoofdpijn dus ook niet echt ten goede kwam. Alsnog ging om half 7 m’n wekker want er moest toch gewerkt worden. Deze week zou de hele week ik het teken staan van de mop up. Hierbij gaan ze de straten, wijken en communities van Senya in om met z’n allen moeders op te sporen, die nooit met hun kind naar het ziekenhuis komen voor vaccinaties en controle van bijvoorbeeld gewicht. De verschillende collega’s zijn verdeeld over de verschillende communities en op die manier hopen ze zoveel mogelijk vrouwen en kinderen te vinden. Ze weten van te voren niet waar ze moeten zoeken dus er wordt gewoon in het rond gevraagd waar kinderen onder de 5 jaar wonen. Daar gingen we dan heen en vroegen we de moeder om het groeiboekje, hierin worden namelijk ook de vaccinaties opgeschreven. Ontzettend veel kinderen liepen ofwel gigantisch achter op de vaccinaties of waren zelfs helemaal nog nooit ingeënt of gewogen. De beweegredenen hiervoor zijn verschillend maar ik heb gemerkt dat vooral het belang van de vaccinaties en het belang van controle van het gewicht niet bekend is bij de moeders. Er wordt dan tijdens zo’n mop up ook veel aandacht besteedt aan het geven van uitleg en voorlichting. Ik vind het jammer dat ik dit niet kan volgen want ik versta helaas nog geen Twi en Senya language. Ik ben inmiddels gepromoveerd van het tellen van baby’s naar het vaccineren van kinderen. Ik heb dan ook rond de 45 kinderen tussen 6 weken en 5 jaar mogen vaccineren vandaag. Echt heel erg leuk dat ik dit mocht doen. Het was voor mij namelijk de eerste keer dat ik kinderen heb gevaccineerd. Rond 12 uur werd het te warm en mocht ik lekker naar huis. Ik heb geluncht en daarna niet meer zoveel gedaan want ik voelde me nog steeds niet echt fit. Vanavond lekker op tijd slapen want morgen moet ik om 6 uur (!!) al aanwezig zijn op m’n werk. We hadden vandaag het probleem dat veel moeders al naar het strand waren om vis te halen en veel kinderen al naar school waren. Dit willen we morgen voor zijn dus gaan we extra vroeg op pad!

Dag 29:

Ik had met mijn collega Rahina afgesproken dat we allebei om 6 uur op de afdeling zouden zijn. Ik had het kunnen weten maar om 6 uur was er natuurlijk helemaal niemand. Rond half 7 kwam Rahina en zijn we op pad gegaan naar de Awutu community in Senya. We zijn weer op zoek gegaan naar kinderen die nog niet ingeënt waren. Vandaag heb ik weer zo’n 50 kinderen mogen inenten en waren we rond 11 uur weer terug bij het ziekenhuis. Daar was het echt heel druk en moest ik nog helpen met wegen en toen mocht ik voor de lunch gelukkig lekker naar huis. Vanmiddag hebben we eigenlijk lekker rustig aan gedaan. Ik heb onder het genot van wat Ghanese muziek m’n berg was weggewerkt en samen met Iris heb ik Nana van school opgehaald. Verder vooral lekker gechillt en een fotoshoot gedaan met kinderen die opeens door de poort kwamen lopen. Toen ik ‘s avonds heerlijk m’n koude bucket bath aan het doen was viel ineens de stroom uit. Ik stond echt als een randdebiel in die badkamer te graaien naar m’n emmer water die ik niet meer kon vinden. Uiteindelijk in het pikkedonker nog alle shampoo uit m’n haar kunnen spoelen (geloof ik). Gelukkig ging de stroom (en dus de ventilator) redelijk snel weer aan. Vanavond heb ik een kamergenootje want de ventilator op Iris’ kamer doet het niet, dus Iris slaapt tijdelijk op de plek van Lotte, super gezellig! We hebben nog lekker even gekletst en daarna ben ik in slaap gevallen!

Dag 30:

Vanmorgen moest ik om 7 uur op m’n afdeling zijn. Ik was iets later omdat ik m’n ontbijt nog niet op had, ik had echter geen haast want had verwacht dat m’n collega’s er toch nog niet zouden zijn. Kom ik om 10 over 7 de afdeling oplopen, het eerste wat ze zegt “heee hoe is het, wat ben je laat?”. Oké dan, ene oor in, andere weer uit en door. Naar mijn mening staan die 10 minuten niet echt in verhouding tot de drie kwartier die ik wel eens heb moeten wachten maar goed het zal wel. Ik ben toen met m’n twee collega’s snel vertrokken naar Alata, een arme community in Senya. Er was me van te voren al verteld dat het hier niet zo lekker rook en dat het er onhygiënisch was. Ik vind het hier nergens echt lekker ruiken en overal vrij onhygiënisch dus had hier niet zo’n ander beeld bij. Echter toen we de community inliepen snapte ik wel wat ze bedoelde. Het rook naar een mengsel van (verrotte) vis, uitwerpselen en eten. Overal zaten 100 vliegen op en de mensen zagen er ook echt niet fris uit. Gelukkig gingen wij op een plek zitten die een beetje afgeschermd was, een soort pleintje in het midden van de community. Daarna ging ik met één van m’n collega’s door de hele community lopen om mensen te vertellen dat we er waren en dat ze hun kinderen konden brengen om ze te laten wegen. We zijn helemaal naar beneden gelopen totdat we bij het strand waren. Daarna weer net zo leuk omhoog over alle rotsen en uitsteeksels in de aarde. Het was al een hele workout op zich en ik was om 8 uur ‘s ochtends al helemaal oververhit. Toen we weer op onze plek waren ben ik dan ook maar even in een stoel neergeploft. Deze viel van ellende bijna uit elkaar en ik was echt bang dat ik er doorheen zou zakken. Het duurde echt heel lang voordat er moeders en kinderen kwamen. Mijn collega’s zeiden al dat ze in deze community niet zo happig zijn op hulp of controle vanuit het ziekenhuis. Ik denk dat we van 7 tot 12 uur ongeveer 15 vrouwen en kinderen hebben gezien, dit is echt heel weinig. We hebben wel super leuke en interessante gesprekken met elkaar gehad over de verschillen tussen Ghana en Nederland. Ze schrokken zich rot van het salaris en ze waren helemaal verbaasd dat er in Nederland ook criminaliteit is. Om 12 uur ben ik naar huis gegaan om te lunchen en ik hoefde niet meer terug te komen. Iris en Paula moesten nog wel terug naar hun school want er was een grote sportdag van alle scholen in Senya. Ik heb toen besloten om mee te gaan en te gaan kijken. We hebben met z’n drieën Paula’s school aangemoedigd bij voetbal en volleybal, helaas mocht dit niet baten want ze hadden verloren. Uiteindelijk maar handbal gaan kijken waar we ook weer snel weg waren doordat we bedreigd werden door een psychisch gestoorde man. Die heeft me even een blauwe plek op m’n arm geknepen en me verteld dat hij me ging vermoorden.... was iets minder leuk. Na het incident zijn we snel naar huis gelopen want we waren er gelijk een beetje klaar mee. Thuis snel al het stof van ons af douchen en met z’n drieën naar Tom’s Garden gegaan om pizza te eten en wat te drinken. Het was uiteindelijk nog een hele gezellige avond! Morgen nog één dagje werken en dan heb ik al weer weekend.

Dag 31:

Vanmorgen moest ik me om 7 uur weer melden op m’n afdeling want we gingen weer een mop up doen. Dit keer was m’n collega weer te laat dus ben ik maar weer de vloer gaan schrobben. We zijn naar dezelfde community als gisteren gegaan om kinderen op te sporen die nog niet gevaccineerd zijn. De zon was vandaag gelukkig niet al te fel dus was het nog redelijk uit te houden. In de community waar we heen gingen waren veel vrouwen die hun kind niet wilden laten vaccineren. Daarnaast waren veel vrouwen al naar de zee om vis op te halen en waren ze dus niet thuis. Al met al hebben we nog een paar kinderen kunnen vaccineren en zijn we rond 12 uur terug gegaan naar het ziekenhuis. Daar heb ik nog gezien hoe een implanon met veel pijn en moeite werd verwijderd, super interessant om te zien. De rest van de middag mocht ik lekker thuis spenderen, echt fijn want ik was doodop. De stroom is uitgeweest van 11 tot 6 en het was dan ook echt weer lekker warm! Ik heb volgens mij ongeveer 5 ijsjes opgegeten in 3 uur tijd (en dan nog afvragen waarom ik hier puistjes krijg). We hebben de route voor morgen nog even uitgestippeld en rond 7 uur lag ik al in bed. Morgen gaan we tot en met maandag naar Hohoe, een plaatsje vlakbij het Volta meer. Hier zijn grote watervallen, een gebergte en een monkey sanctuary. Ik ga hier samen met Iris, Paula, Eva en Annika heen dus dat word vast weer heel gezellig!

Liefs Maud

Weekendje in Accra

Hier is een reisverslag van ons super gezellige weekendje in Accra. Het was weer lachen, gieren, brullen in deze oh zo bruisende stad!

Dag 25:

Wanneer je ‘s ochtends wil douchen en er is geen water... even tot 10 tellen. Gelukkig heb ik natte washandjes meegenomen die op dit soort momenten heel goed van pas komen. Vandaag zou ik tot 11 uur werken want we gaan naar Accra! Vrijdags is het altijd mega druk op de weg omdat mensen in het weekend vaak naar begrafenissen in andere steden gaan. Toen ik op het werk aankwam werd er eerst gezegd dat we naar een school zouden gaan om voorlichting te geven, super leuk! Voordat we daar heengingen eerst nog even de vloer aanvegen en meekijken bij het inbrengen van een implanon (staafje in de arm als anticonceptie methode). Toen ze daar mee bezig waren werd een van m’n collega’s ineens helemaal natgegooid met water. Het bleek dat ze jarig was en ze kwam ijsjes en koekjes uitdelen. We hebben met z’n allen voor haar gezongen en lekker het ijsje gegeten. Toen kreeg ik te horen dat de voorlichting op de school niet meer doorging omdat de school had afgebeld. Ik mocht toen om half 10 al weer naar huis omdat er niks meer te doen was. Thuis heb ik toen alvast m’n tas ingepakt en gewacht tot dat Iris ook thuis was. Daarna samen geluncht en rond 12 uur opweg naar Accra! Het was zoals verwacht het eerste stuk redelijk druk en we stonden gelijk al vast in langzaamrijdend verkeer. Gelukkig was dit maar een paar kilometer zo en konden we daarna lekker doorrijden. We moesten overstappen en Kaneshie en de snelweg oversteken over een loopbrug. Het was daar echt zó druk! Er was een mega groot trotro/taxi station én een markt ineen. We moesten toen tussen die 1000 trotro’s en taxi’s zoeken naar een trotro die naar ons hostel zou gaan. Gelukkig zijn Ghanezen super behulpzaam en brachten twee taxi chauffeurs ons naar de goede trotro. Eva en Annika waren inmiddels al bij het hostel en wij kwamen even later ook aan. Het was echt vet mooi met een zwembad en een bar! We sliepen op een 8-persoonskamer met airco, echt heerlijk! Toen we al onze spullen hadden gedumpt zijn we de buurt waar we zitten ingelopen. Eerst op zoek naar een ziekenhuis want Annika voelde zich al een paar dagen niet fit en wilde voor de zekerheid een malaria test doen. Dit ziekenhuis was echt heel mooi vergeleken met het arme ziekenhuisje waar ik werk en het was dan ook leuk en interessant om het contrast wederom te zien. Gelukkig had ze geen malaria en hebben we onze wandeling weer vervolgd. Uiteindelijk kwamen we ineens een bioscoop tegen! Echt vet leuk want die hadden we hier nog niet gezien. Wij dus naar binnen gegaan, een film uitkiezen die we dan morgen zouden gaan kijken. Maar naarmate het gesprek vorderde kreeg ik er steeds een vreemder gevoel bij. Toen we naar buiten liepen dat gevoel maar even gedeeld en gelukkig had de rest het ook. Dit bleek een “bioscoop” te zijn voor stelletjes die thuis niet af konden spreken met elkaar. We hebben er hard om kunnen lachen en gaan toch maar niet naar de bioscoop... We zijn maar snel doorgelopen naar het restaurant waar we hadden gereserveerd en daar hebben we lekker gegeten en bier gedronken. Toen we terugliepen zag het er toch allemaal wat anders uit dan de heenweg en bleek dat we verkeerd liepen. Gelukkig was daar Google maps die ons toch nog naar huis heeft gebracht. Onze kamer in het hostel was echt een vrieskist vergeleken met buiten dus hebben we de airco toch maar even uitgezet voor de nacht. Daarna hebben we nog heel lang gekletst en zijn we lekker in slaap gevallen, super gezellige eerste dag!

Dag 26:

We hadden vandaag Krokobite beach, Independence square, een of ander kasteel en het Kwame national museum op de planning staan. Een druk dagje waarvoor we om 8 uur de wekker hadden gezet. We waren natuurlijk al veel eerder wakker, met name door krakende bedden en een wc deur die ontzettend veel lawaai maakte als iemand die gebruikte. Uiteindelijk dan wel om 8 uur eruit gegaan en ontbeten met pannekoeken, olijfbrood en fruit. Rond half 11 waren we klaar om te gaan en zaten we nog even te wachten in de lounge. Iris moest namelijk even haar sandaal laten maken langs de kant van de weg, die was kapot gegaan. In de lounge zaten nog 2 Nederlandse meisjes waarvan er één vroeg of ze met ons mee mocht. Geen probleem natuurlijk dus toen Iris terug was zijn we met z’n vijven op pad gegaan. We zijn eerst naar het Kwame Nkrumah nationaal monument geweest. Dit is de eerste president van Ghana en heeft veel betekend voor de onafhankelijkheid. Tenminste, dat is was ik er van begreep. Het museum was klein maar het monument erg mooi, dat stukje cultuur/geschiedenis hebben we ook weer gezien. Door naar het art centre waar we wilden kijken voor souvenirs. We waren er allemaal al een keer geweest en we waren eigenlijk allemaal vergeten hoe irritant het daar ook al weer is. Elke verkoper zit aan je te trekken en iedereen roept je. Daarnaast is het overdekt met allemaal smalle paadjes en is het dus echt bloedje heet. Daar waren we dus snel klaar mee en toen zijn we naar de Makola market gegaan omdat daar een restaurantje zat waar we even konden eten en drinken. De Makola market is mega groot en chaotisch en komt het meest overeen met een mierenhoop, het was dus nog even zoeken naar het restaurantje. Uiteindelijk wezen een paar aardige Ghanezen ons de weg en hebben we daar even gezeten. Daarna lekker terug naar het hostel want iedereen was moe en oververhit. Bij het hostel hebben we de rest van de middag met bier in het zwembad gezeten, naar Ghanese muziek geluisterd (wij zijn fan!) en plantain chips gegeten. ‘S avonds hebben we weer gegeten bij hetzelfde restaurantje als gisteren gegeten. Iedereen was echt wel een beetje moe van het drukke weekend in Accra dus zijn we bij thuiskomst gelijk naar onze kamer gegaan. Daar nog wel even lekker gekletst en heel hard met elkaar/om elkaar gelachen en daarna lekker gaan slapen. Morgen staat de terugreis naar Senya op de planning, maar niet voordat we een tussenstop hebben gemaakt bij Westhills mall.

Dag 27:

Vanmorgen was ik weer vroeg wakker doordat het matras zo dun was dat ik op de ijzeren plaat lag. Maakt verder niet zo veel uit want we sliepen op tijd gisteren. Vandaag stond eigenlijk een beetje in het teken van de terugreis. We hebben ‘s ochtends heerlijk rustig aan gedaan en even met het thuisfront gebeld. Rond de middag zijn we naar Westhills mall gegaan waar we naar de supermarkt zijn geweest en lekker hebben gegeten. Daarna met de trotro door naar huis waar we rond zes uur aankwamen. We hebben toen nog lekker even met Grace gekletst en met Nana gespeeld. Nana was echt super blij dat we terug waren en bleef maar aan m’n been hangen en knuffelen, super schattig. Rond 7 uur ben ik m’n bed maar in gegaan want ik voelde me niet zo lekker van de rit in de trotro. Snel slapen en morgen hopelijk fit weer op want ik heb weer een werkweek voor de boeg.

Liefs Maud

De vierde week in Ghana

Hellohellohellohello (zoals alle kindjes ons hier naroepen). Hier is weer een nieuw reisverslag van afgelopen week. Vanaf morgen staat er een weekend in Accra op de planning, erg veel zin in!

Dag 21:

Vanmorgen weer op tijd de wekker want er moest weer gewerkt worden. Vandaag ben ik begonnen op een nieuwe afdeling in het ziekenhuis, de RCH. Dit staat voor Reproductive and Child Health en is een soort GGD/consultatiebureau. Voordat ik daar aan het werk kon moest ik echter eerst met Paula, het Duitse meisje uit m’n gastgezin, mee naar het ziekenhuis. Ze voelde zich al een paar dagen echt niet goed en had symptomen van malaria. We werden een beetje van het kastje naar de muur gestuurd en iedereen was een beetje van slag doordat een blank persoon ineens in hun ziekenhuis behandeld moest worden. Eerst een patiëntendossier geregeld waar ik nu op sta als contactpersoon. Daarna moesten we naar OPD voor het controleren van vitale functies en het aanvragen van lab. We mochten voor iedereen uit omdat ik daar de afgelopen twee weken gewerkt heb. Ik moest dan alleen wel zelf de controles doen en lab aanvragen, nou prima! Ondertussen hebben ze me nog met wat ander werk opgezadeld omdat we toch moesten wachten. Vervolgens bloed geprikt en gelukkig was het geen malaria maar alleen licht verhoogde infectieparameters. In Nederland zou je met deze klachten waarschijnlijk lekker je bed inkruipen en uitzieken, maar nee dit is Afrika. Gelijk 2 soorten antibiotica, multivitamine pillen, een glucose/NaCl infuus met vitamine B en een intramusculaire injectie Diclofenac voor de pijn, hallelujah wat heftig. De inlooptijd van het infuus was ongeveer 1,5 uur en in die tijd ben ik naar RCH gegaan om te werken. Toen het infuus er door was moet je hier ook gelijk opdonderen (voor degene die dit voorleest aan oma, gebruik maar even een ander woord). Toen ik tegen m’n collega’s zei dat ik na de lunch weer terug zou komen, zeiden ze dat ik lekker uit mocht rusten want morgen zou een drukke dag worden. Nou oké, dat hoef je mij geen twee keer te vertellen! Lekker naar huis dus en de rest van de dag heerlijk lui gedaan. Ik had nog net de motivatie om m’n hele kamer én koffer op te ruimen, dat dan weer wel.

Dag 22:

Vandaag was echt m’n eerste volle werkdag op RCH. Ze hadden me gisteren al gezegd dat het druk zou worden omdat alle moeders zouden komen met hun kinderen. Daar bleek dus echt niks aan gelogen te zijn, toen ik aankwam zat het al helemaal vol met allemaal vrouwen en huilende baby’s. Er waren 5 collega’s bezig met de registratie van nieuwe baby’s en administratie van het gewicht en de ontvangen vaccinaties van alle baby’s en kinderen. Aangezien iedereen druk was met 1000 verschillende boekwerken en papieren, en ik geen idee had wat ik kon doen, ben ik eerst maar gaan observeren wat iedereen deed (en wat er dus gedaan moest worden). Even had ik weer een realisatie momentje hoe blij we mogen zijn met de huidige zorg in Nederland. Alles, maar dan ook echt alles staat hier op papier, wat resulteert in 4 dikke boeken met de registratie van alle kinderen. Kopiëren is hier ook te duur waardoor ze sommige formulieren ook doodleuk 4 keer overschrijven. Mega veel werk en dan klagen wij in Nederland nog over de hoeveelheid administratie in de zorg. Ik weet dat dit in Nederland vroeger ook zo ging en dat het appels met peren vergelijken is, maar toch.... mega veel werk! Er moest geturfd worden hoeveel jongens en meisjes er langs kwamen en in welke leeftijdscategorie zij zaten. Aangezien het te druk was om mij dingen uit te leggen en dit een makkelijk werkje is heb ik dit de hele ochtend gedaan. Voor mij een hele kleine moeite (iets te klein, wil graag wat meer doen), maar het zorgt voor m’n collega’s toch weer voor een handeling minder. Om 12 uur mocht ik naar huis gaan om te lunchen en daarna zou ik terugkomen. Niet persé omdat er nog veel te doen was, maar omdat een collega graag wat Nederlands wilde leren. Na de lunch dus weer terug gelopen naar het ziekenhuis, bleek iedereen ineens al weg te zijn en zei de hoofdverpleegkundige dat ik wel weer kon gaan. Ze zijn op deze afdeling wel een stuk soepeler qua wanneer ik werk. Dit moet ik zelf maar een beetje uitzoeken geloof ik. Wel een beetje jammer dat ze me dat niet voor de lunch hadden kunnen vertellen. De wandeling vanaf huis naar het ziekenhuis en terug is met die zon namelijk echt vet warm zo midden op de dag. Toen ik weer thuis kwam ben ik de was maar gaan doen, daar had ik nu mooi tijd voor. Net toen ik klaar was met de was kwam me er toch een portie donkere lucht aan, ofcourse heb ik dat weer. De stroom viel ook gelijk uit dus ben ik Nana maar gaan vermaken. Die kijkt vaak cartoons als hij uit school komt maar dat kon nu dus niet. We hebben toen verstoppertje gespeeld en Nana had zelf wat vechtspelletjes bedacht (die hij waarschijnlijk in de cartoons heeft gezien). Na het avondeten heb ik weer een hele mierenfamilie op m’n kamer uitgeroeid met de insectenspray. De rest van de avond hebben Paula en ik met een zaklamp op mijn kamer gezeten. Ik heb toen nog het super leuke nieuws gekregen dat ik ben aangenomen als verpleegkundige bij het Isala, echt zo blij mee! De stroom ging net voor het slapen weer aan dus hadden we gelukkig weer de ventilator!

Dag 23:

Vanmorgen extra vroeg de wekker gezet zodat ik voor het ontbijt kon douchen. Na het ontbijt, rond kwart over 7, moest ik namelijk gelijk weg om Nana naar school te brengen en daarna snel door naar het ziekenhuis. Ik ging vandaag namelijk mee op outreach! Tijdens zo’n outreach ga je naar een ander district om kinderen te vaccineren tegen DTP, polio, hepatitis, mazelen en het Rotavirus. Ik moest hiervoor om half 8 op m’n afdeling zijn. Daar aangekomen waren er alleen twee Ghanese stagiaires die op zoek waren naar de vaste collega’s, er was namelijk echt niemand! Ik ben toen maar even binnen bij de ventilator gaan zitten want ik had het mega warm van dat gehaast. Uiteindelijk kwam pas om kwart over 8 de collega aan die mee ging met de outreach. We waren met z’n drieën, de vaste collega, één student en ik. We zijn toen naar het centrum van een arm district in Senya gelopen. Sommige vrouwen weigeren om naar het ziekenhuis te gaan en sommigen zijn gewoonweg te druk. Als ze deze outreaches niet doen, is er daardoor geen controle voor die kinderen en worden zij niet gevaccineerd. Toen we in het centrum aankwamen kregen we een tafel, een stoel en twee banken van een paar mannen die daar woonden. We hebben ons hiermee geïnstalleerd onder een boom. Aan de boom hebben we de weegschaal gehangen zodat we de baby’s konden wegen. Prachtig om te zien hoe innovatief ze hier zijn met weinig materiaal. De kinderen worden hier gewogen in een canvas tas waar 2 gaten in geknipt zijn voor de benen. Hiermee worden ze dan aan de weegschaal gehangen. De vrouwen kwamen eerst een voor een aangelopen, maar op een gegeven moment verspreid het zich natuurlijk als een lopend vuurtje dat we er waren. Op een gegeven moment heb ik de vrouwen en kinderen geteld en er stonden en zaten er 48 om ons heen. De kinderen werden allemaal eerst gewogen en geteld. Ik ben gepromoveerd want dit keer mocht ik het wegen ook op me nemen! Vervolgens werd er gekeken welke vaccinaties ze nodig hadden en dit werd in een andere map geregistreerd. Als laatste worden de vaccinaties gegeven en word een datum gepland dat ze terug moeten komen. We hebben de hele ochtend onder de boom gezeten en de ochtend vloog voorbij. Ik hoefde na de lunch niet meer terug te komen dus was ik lekker om 1 uur al vrij. Toen ik thuiskwam was de vrijwilliger uit Noorwegen, Iris, ook aangekomen. Ze komt oorspronkelijk uit Nederland en heeft daar tot haar 8e gewoond, daarna is ze met haar ouders geëmigreerd. Ze kan nog steeds goed Nederlands met af en toe wat Engels ertussendoor. Erg gezellig dus! We hebben met z’n drieën een spelletje gespeeld en zijn daarna Nana op gaan halen van school zodat we Iris gelijk de school waar ze gaat lesgeven konden laten zien. Toen we weer terugkwamen hebben we even een ijsje gegeten met Nana en daarna ben ik tot het avondeten even gaan relaxen op m’n kamer, even bijkomen van alle huilende baby’s van de ochtend! Tijdens het avondeten waren er ook twee Zweedse meisjes bij. Albert, de vader van Nana, runt namelijk een weeshuis waar zij vrijwilliger zijn. Hij had hen meegenomen zodat we met z’n allen konden eten. Het was echt super gezellig en ik heb daarna iedereen het kaartspel pesten geleerd dus dat hebben we de rest van de avond gedaan. Ik ben rond 9 uur lekker m’n bed ingekropen want morgen gaat weer vroeg de wekker. Morgen doen ze op RCH de home visits. We gaan dan thuis kijken bij mensen die besmet zijn met HIV, mensen die tuberculose hebben, baby’s die prematuur geboren zijn en zwangere vrouwen met kwalen zoals een hoge bloeddruk, een laag Hb of oedeem. Ik ben erg benieuwd naar morgen, heb er weer zin in!

Dag 24:

Vanochtend kwam ik op het werk aan en er was, zoals gewoonlijk, nog niemand. Ik kreeg te horen dat de planning iets was omgegooid en we vandaag de home visits niet zouden doen. Vandaag zouden er een paar vrouwen komen om hun kind te laten wegen en that’s it. We zaten echter wel met 7 man aan personeel. Een was haar haar aan het knippen terwijl er twee achter haar stonden om haar vlechtjes uit te halen. Drie anderen zaten tv te kijken en een was bezig met wat administratie. Uiteindelijk zijn we uit verveling HIV testen bij elkaar gaan doen, ik ben gelukkig helemaal gezond! Uiteindelijk kwam een collega aangelopen dat we toch wel één home visit gingen doen en of ik mee wilde. Graag zelfs want ik heb echt een hekel aan niks doen. Ze heeft me onderweg uitgelegd waarom de home visits hier zo belangrijk zijn en hoe het in z’n werk gaat. De vrouw waar we naar op zoek waren is zwanger en HIV positief. Mijn collega had alleen een adres van haar maar dit bleek niet de goede te zijn. Onderweg moesten we dus steeds aan mensen de naam vragen en die wezen ons stukje bij stukje de weg. Tot we erachter kwamen dat ze er niet was, mijn collega gaat nu een andere dag weer opzoek. Terug bij het ziekenhuis heb ik bij een intake gezeten van een moeder en een kind. Het kind was zwaar ondervoedt. Het jongetje was 7 maanden oud en woog maar 4 kilo. Zijn fontanellen waren niet gesloten en hij had geen goede slikreflex ontwikkeld. De ondervoeding werd veroorzaakt doordat de moeder geen melk produceerde. Heel sneu om te zien, hij had mega dunne armpjes en beentjes en hij was heel klein. Zijn buikje zag er ook echt niet goed uit. Ze hebben hem water gegeven en allemaal extra voeding zodat hij weer wat zou aankomen. Over een week moet de moeder weer terugkomen zodat ze kunnen praten over hoe het gaat. De rest van de ochtend heb ik HIV testen mogen doen bij vrouwen en heb ik ze depo injecties gegeven. Om half 1 was ik lekker vrij en ben ik gaan lunchen met Paula en Iris. ‘S middags hebben we Nana van school gehaald en zijn we Senya ingelopen zodat we Iris het stadje konden laten zien. Daarna waren we allemaal zo moe van de hitte dat we de rest van de avond niks meer gedaan hebben, lekker op tijd naar bed. Morgen ga ik samen met Iris en de vrijwilligers waar we twee weekenden geleden ook mee waren een weekendje naar Accra. Heel erg veel zin in!

Liefs

Nachtje Cape Coast en mee naar de kerk!

Maache!

Dit is het reisverslag van afgelopen weekend. Een nachtje naar Cape Coast en zondag naar de kerk stonden op het programma. Al met al weer een leuk weekend gehad!

Dag 18:

Vanmorgen weer om 7 uur ontbeten en lekker rustig aangedaan want ik was vrij van werk. We hadden afgesproken dat we om 10 uur met de taxi naar Lotte’s ouders, en daarna naar Cape Coast zouden gaan. Ik had dus nog mooi tijd om m’n hele berg aan vieze kleren te wassen. Dit heeft me de rest van de ochtend gekost want ik was net klaar toen de taxi chauffeur aankwam. Er zat nog een man in de taxi waarvan we verwachtten dat die er bij Tom’s Garden uit zou gaan, aangezien wij er met z’n vieren in moesten. Daar aangekomen bleek dat we niet op één lijn zaten met deze man want hij wou ons met z’n vijven op vier plekken proppen. Toen hebben we toch maar even vriendelijk, doch dringend aangegeven dat we dat echt niet zagen zitten en dat we dat niet gingen doen. Hij kwam toen nog met een raar verhaal over dat hij mee moest en ons zou helpen bij de politie barrières want er was iets niet in orde met de vergunning. Toen hij ons hoorde praten over het nemen van een trotro heeft hij toch snel besloten dat hij niet mee hoefde. Met de taxi naar Cape Coast was echt een luxe in vergelijking met de Trotro. Het enige nadeel van een taxi is dat je onderweg moet stoppen voor elke politie barrière. Die staan helaas om de zoveel kilometer dus dat was nog aardig vaak. Bij geen een politie barrière werd er moeilijk gedaan over de vergunning (volgens mij omdat de taxi-chauffeur steeds geld gaf), tot dat we bij de laatste barrière kwamen. Daar bleek namelijk een politie man te zijn die niet corrupt was en dus moeilijk ging doen over de vergunning. Na een hoop gepraat en het betalen van een boete mochten we doorrijden. Na het inchecken bij ons vaste verblijf, Oasis beach resort, hebben we geluncht en zijn daarna naar het Cape Coast Castle gegaan. Lotte was hier voor de derde keer en ik voor de tweede keer maar Lotte’s ouders wouden het ook graag zien. De gids sprak helaas minder duidelijk Engels dan de vorige keer en hij vertelde het best wel op een saaie manier. Daarna hebben we de rest van de middag gespendeerd bij alle leuke kraampjes en winkeltjes langs de weg. Toen we terug waren hebben we lekker wat gegeten, gedronken en spelletjes gespeeld. Daarna waren we moe en zijn we naar bed gegaan.

Dag 19:

Vannacht echt verschrikkelijk geslapen. Ik heb me helemaal kapot gezweet en de muggen wisten me vannacht ook te vinden... zo’n vier keer. Na ongeveer twee uurtjes slaap rond 7 uur m’n bed uitgegaan en lekker gedoucht. Vandaag stond Elmina Castle op de planning. Dit is vergelijkbaar met Cape Coast Castle maar in plaats van een Brits fort is Elmina Castle een Nederlands fort. Na het ontbijt zijn we rond half 10 vertrokken naar Elmina. Toen we uit de taxi stapten werden we gelijk door drie verschillende mannen tegelijk aangesproken en ze stelden ons allerlei vragen. Voor mij persoonlijk kwamen ze echt veel te dicht bij me staan en voelde ik me in een hoekje gedreven en niet op m’n gemak. We zijn toen snel doorgelopen naar binnen. In het kasteel konden we eerst even rondkijken in het museum voordat de tour begon. Het was erg indrukwekkend om te horen maar ik vond het verhaal vergelijkbaar met Cape Coast Castle. Echter was Elmina Castle wel veel groter, mooier en indrukwekkender qua hoe het eruit zag. Dit fort is lang bezet geweest door de Nederlanders en overal was dan ook tekst terug te vinden in het Oud Nederlands. Nadat de tour was afgelopen hebben we nog foto’s gemaakt en de winkeltjes bekeken. Hierna zijn we terug gegaan naar Cape Coast omdat we nog geld moesten pinnen en nieuwe stof wilden halen. Eerst even lekker geluncht en daarna het stadje in. Het was bloedheet en de wind was een stuk minder dan gisteren. Uiteindelijk zijn we om 4 uur opgehaald met de taxi en hadden we weer hetzelfde probleem als op de heenweg. Er zat namelijk weer dezelfde man in de auto die zogenaamd mee moest voor onze veiligheid bij politie barrières. Ik snap niet hoe deze mensen twee keer kunnen denken dat het past om met vier volwassen personen op een krappe achterbank te zitten. We hebben uiteindelijk Grace moeten bellen omdat ze niet wilden vertrekken zonder die extra man. Grace komt gelukkig altijd voor ons op en heeft de taxi chauffeur verteld dat hij maar wat anders moest regelen. Eindstand: we konden doorrijden bij alle politie controles en zijn geen enkele keer staande gehouden. Wat een gezeur van die mannen. Terug in Senya hebben we met Paula, Lotte en Lotte’s ouders weer gegeten bij Tom’s Garden. We mochten ook douchen op de kamer van Lotte’s ouders wat betekende dat ik voor het eerst sinds 3 weken onder een lauw/warme douche stond. Zelfs met dit weer is dit toch wel even genieten. Na een halve minuut de douche wel weer op koud gezet want toen werd het me toch te warm! Toen we weer thuis waren zijn we gelijk ons bed ingedoken en lekker gaan slapen.

Dag 20:

Vanmorgen op tijd de wekker gezet want vandaag mogen we met Grace mee naar de kerk. Ik ben katholiek opgevoed maar doe hier echt niks meer mee. Toch wilde ik een kerkdienst meemaken in Afrika omdat dit zo anders schijnt te gaan dan in Nederland. Nou, dat klopte! Het zou beginnen om 9 uur maar wij waren natuurlijk laat en kwamen rond half 10 aan. Er zaten echt maar een paar mensen en het leek alsof ze bezig waren met een soundcheck, dus dat we te laat waren maakte niet uit. Op een gegeven moment kwam het koor zingend binnen en daarna de vlaggen en de priester. Het is jammer dat we van de kerkdienst niks kunnen verstaan omdat het allemaal in Twi gaat. Het was totaal anders dan in Nederland. Veel geschreeuw door de microfoon en vaak naar voren lopen om “offers” te brengen, oftewel geld. Verder is het heel veel gezang en gedans, dit was wel echt heel leuk en je werd er helemaal vrolijk van. Ik had een keer echt kippenvel toen ik zag hoe overtuigd en met hoeveel passie mensen aan het bidden waren. Allemaal hardop, allemaal door elkaar en allemaal met de handen in de lucht. Wat wel hetzelfde was als in Nederland was het halen van de communie, dit was wel grappig om te zien. We hebben in totaal ongeveer 3,5 uur in de kerk gezeten en zijn toen naar huis gegaan. We hebben geluncht met fufu, de eerste keer dat ik het heb gegeten en ik vond het erg lekker. Fufu is een typisch Ghanees gerecht, wat ze maken door plantain en cassave net zo lang te stampen tot het een soort deeg word. Dit deeg krijg je in een bal op je bord en daar giet je dan soep overheen. Wij hadden palmnut soep, mijn lievelingssoep hier. Dit gerecht eet je met je rechter hand. De rest van de middag heb ik echt helemaal niks gedaan. Na het avondeten had ik ineens erge hoofdpijn en ben ik lekker in bed gaan liggen. Nog even gebeld met het thuisfront en toen gaan slapen.

Liefs Maud