Hellohellohellohello (zoals alle kindjes ons hier naroepen). Hier is weer een nieuw reisverslag van afgelopen week. Vanaf morgen staat er een weekend in Accra op de planning, erg veel zin in!

Dag 21:

Vanmorgen weer op tijd de wekker want er moest weer gewerkt worden. Vandaag ben ik begonnen op een nieuwe afdeling in het ziekenhuis, de RCH. Dit staat voor Reproductive and Child Health en is een soort GGD/consultatiebureau. Voordat ik daar aan het werk kon moest ik echter eerst met Paula, het Duitse meisje uit m’n gastgezin, mee naar het ziekenhuis. Ze voelde zich al een paar dagen echt niet goed en had symptomen van malaria. We werden een beetje van het kastje naar de muur gestuurd en iedereen was een beetje van slag doordat een blank persoon ineens in hun ziekenhuis behandeld moest worden. Eerst een patiëntendossier geregeld waar ik nu op sta als contactpersoon. Daarna moesten we naar OPD voor het controleren van vitale functies en het aanvragen van lab. We mochten voor iedereen uit omdat ik daar de afgelopen twee weken gewerkt heb. Ik moest dan alleen wel zelf de controles doen en lab aanvragen, nou prima! Ondertussen hebben ze me nog met wat ander werk opgezadeld omdat we toch moesten wachten. Vervolgens bloed geprikt en gelukkig was het geen malaria maar alleen licht verhoogde infectieparameters. In Nederland zou je met deze klachten waarschijnlijk lekker je bed inkruipen en uitzieken, maar nee dit is Afrika. Gelijk 2 soorten antibiotica, multivitamine pillen, een glucose/NaCl infuus met vitamine B en een intramusculaire injectie Diclofenac voor de pijn, hallelujah wat heftig. De inlooptijd van het infuus was ongeveer 1,5 uur en in die tijd ben ik naar RCH gegaan om te werken. Toen het infuus er door was moet je hier ook gelijk opdonderen (voor degene die dit voorleest aan oma, gebruik maar even een ander woord). Toen ik tegen m’n collega’s zei dat ik na de lunch weer terug zou komen, zeiden ze dat ik lekker uit mocht rusten want morgen zou een drukke dag worden. Nou oké, dat hoef je mij geen twee keer te vertellen! Lekker naar huis dus en de rest van de dag heerlijk lui gedaan. Ik had nog net de motivatie om m’n hele kamer én koffer op te ruimen, dat dan weer wel.

Dag 22:

Vandaag was echt m’n eerste volle werkdag op RCH. Ze hadden me gisteren al gezegd dat het druk zou worden omdat alle moeders zouden komen met hun kinderen. Daar bleek dus echt niks aan gelogen te zijn, toen ik aankwam zat het al helemaal vol met allemaal vrouwen en huilende baby’s. Er waren 5 collega’s bezig met de registratie van nieuwe baby’s en administratie van het gewicht en de ontvangen vaccinaties van alle baby’s en kinderen. Aangezien iedereen druk was met 1000 verschillende boekwerken en papieren, en ik geen idee had wat ik kon doen, ben ik eerst maar gaan observeren wat iedereen deed (en wat er dus gedaan moest worden). Even had ik weer een realisatie momentje hoe blij we mogen zijn met de huidige zorg in Nederland. Alles, maar dan ook echt alles staat hier op papier, wat resulteert in 4 dikke boeken met de registratie van alle kinderen. Kopiëren is hier ook te duur waardoor ze sommige formulieren ook doodleuk 4 keer overschrijven. Mega veel werk en dan klagen wij in Nederland nog over de hoeveelheid administratie in de zorg. Ik weet dat dit in Nederland vroeger ook zo ging en dat het appels met peren vergelijken is, maar toch.... mega veel werk! Er moest geturfd worden hoeveel jongens en meisjes er langs kwamen en in welke leeftijdscategorie zij zaten. Aangezien het te druk was om mij dingen uit te leggen en dit een makkelijk werkje is heb ik dit de hele ochtend gedaan. Voor mij een hele kleine moeite (iets te klein, wil graag wat meer doen), maar het zorgt voor m’n collega’s toch weer voor een handeling minder. Om 12 uur mocht ik naar huis gaan om te lunchen en daarna zou ik terugkomen. Niet persé omdat er nog veel te doen was, maar omdat een collega graag wat Nederlands wilde leren. Na de lunch dus weer terug gelopen naar het ziekenhuis, bleek iedereen ineens al weg te zijn en zei de hoofdverpleegkundige dat ik wel weer kon gaan. Ze zijn op deze afdeling wel een stuk soepeler qua wanneer ik werk. Dit moet ik zelf maar een beetje uitzoeken geloof ik. Wel een beetje jammer dat ze me dat niet voor de lunch hadden kunnen vertellen. De wandeling vanaf huis naar het ziekenhuis en terug is met die zon namelijk echt vet warm zo midden op de dag. Toen ik weer thuis kwam ben ik de was maar gaan doen, daar had ik nu mooi tijd voor. Net toen ik klaar was met de was kwam me er toch een portie donkere lucht aan, ofcourse heb ik dat weer. De stroom viel ook gelijk uit dus ben ik Nana maar gaan vermaken. Die kijkt vaak cartoons als hij uit school komt maar dat kon nu dus niet. We hebben toen verstoppertje gespeeld en Nana had zelf wat vechtspelletjes bedacht (die hij waarschijnlijk in de cartoons heeft gezien). Na het avondeten heb ik weer een hele mierenfamilie op m’n kamer uitgeroeid met de insectenspray. De rest van de avond hebben Paula en ik met een zaklamp op mijn kamer gezeten. Ik heb toen nog het super leuke nieuws gekregen dat ik ben aangenomen als verpleegkundige bij het Isala, echt zo blij mee! De stroom ging net voor het slapen weer aan dus hadden we gelukkig weer de ventilator!

Dag 23:

Vanmorgen extra vroeg de wekker gezet zodat ik voor het ontbijt kon douchen. Na het ontbijt, rond kwart over 7, moest ik namelijk gelijk weg om Nana naar school te brengen en daarna snel door naar het ziekenhuis. Ik ging vandaag namelijk mee op outreach! Tijdens zo’n outreach ga je naar een ander district om kinderen te vaccineren tegen DTP, polio, hepatitis, mazelen en het Rotavirus. Ik moest hiervoor om half 8 op m’n afdeling zijn. Daar aangekomen waren er alleen twee Ghanese stagiaires die op zoek waren naar de vaste collega’s, er was namelijk echt niemand! Ik ben toen maar even binnen bij de ventilator gaan zitten want ik had het mega warm van dat gehaast. Uiteindelijk kwam pas om kwart over 8 de collega aan die mee ging met de outreach. We waren met z’n drieën, de vaste collega, één student en ik. We zijn toen naar het centrum van een arm district in Senya gelopen. Sommige vrouwen weigeren om naar het ziekenhuis te gaan en sommigen zijn gewoonweg te druk. Als ze deze outreaches niet doen, is er daardoor geen controle voor die kinderen en worden zij niet gevaccineerd. Toen we in het centrum aankwamen kregen we een tafel, een stoel en twee banken van een paar mannen die daar woonden. We hebben ons hiermee geïnstalleerd onder een boom. Aan de boom hebben we de weegschaal gehangen zodat we de baby’s konden wegen. Prachtig om te zien hoe innovatief ze hier zijn met weinig materiaal. De kinderen worden hier gewogen in een canvas tas waar 2 gaten in geknipt zijn voor de benen. Hiermee worden ze dan aan de weegschaal gehangen. De vrouwen kwamen eerst een voor een aangelopen, maar op een gegeven moment verspreid het zich natuurlijk als een lopend vuurtje dat we er waren. Op een gegeven moment heb ik de vrouwen en kinderen geteld en er stonden en zaten er 48 om ons heen. De kinderen werden allemaal eerst gewogen en geteld. Ik ben gepromoveerd want dit keer mocht ik het wegen ook op me nemen! Vervolgens werd er gekeken welke vaccinaties ze nodig hadden en dit werd in een andere map geregistreerd. Als laatste worden de vaccinaties gegeven en word een datum gepland dat ze terug moeten komen. We hebben de hele ochtend onder de boom gezeten en de ochtend vloog voorbij. Ik hoefde na de lunch niet meer terug te komen dus was ik lekker om 1 uur al vrij. Toen ik thuiskwam was de vrijwilliger uit Noorwegen, Iris, ook aangekomen. Ze komt oorspronkelijk uit Nederland en heeft daar tot haar 8e gewoond, daarna is ze met haar ouders geëmigreerd. Ze kan nog steeds goed Nederlands met af en toe wat Engels ertussendoor. Erg gezellig dus! We hebben met z’n drieën een spelletje gespeeld en zijn daarna Nana op gaan halen van school zodat we Iris gelijk de school waar ze gaat lesgeven konden laten zien. Toen we weer terugkwamen hebben we even een ijsje gegeten met Nana en daarna ben ik tot het avondeten even gaan relaxen op m’n kamer, even bijkomen van alle huilende baby’s van de ochtend! Tijdens het avondeten waren er ook twee Zweedse meisjes bij. Albert, de vader van Nana, runt namelijk een weeshuis waar zij vrijwilliger zijn. Hij had hen meegenomen zodat we met z’n allen konden eten. Het was echt super gezellig en ik heb daarna iedereen het kaartspel pesten geleerd dus dat hebben we de rest van de avond gedaan. Ik ben rond 9 uur lekker m’n bed ingekropen want morgen gaat weer vroeg de wekker. Morgen doen ze op RCH de home visits. We gaan dan thuis kijken bij mensen die besmet zijn met HIV, mensen die tuberculose hebben, baby’s die prematuur geboren zijn en zwangere vrouwen met kwalen zoals een hoge bloeddruk, een laag Hb of oedeem. Ik ben erg benieuwd naar morgen, heb er weer zin in!

Dag 24:

Vanochtend kwam ik op het werk aan en er was, zoals gewoonlijk, nog niemand. Ik kreeg te horen dat de planning iets was omgegooid en we vandaag de home visits niet zouden doen. Vandaag zouden er een paar vrouwen komen om hun kind te laten wegen en that’s it. We zaten echter wel met 7 man aan personeel. Een was haar haar aan het knippen terwijl er twee achter haar stonden om haar vlechtjes uit te halen. Drie anderen zaten tv te kijken en een was bezig met wat administratie. Uiteindelijk zijn we uit verveling HIV testen bij elkaar gaan doen, ik ben gelukkig helemaal gezond! Uiteindelijk kwam een collega aangelopen dat we toch wel één home visit gingen doen en of ik mee wilde. Graag zelfs want ik heb echt een hekel aan niks doen. Ze heeft me onderweg uitgelegd waarom de home visits hier zo belangrijk zijn en hoe het in z’n werk gaat. De vrouw waar we naar op zoek waren is zwanger en HIV positief. Mijn collega had alleen een adres van haar maar dit bleek niet de goede te zijn. Onderweg moesten we dus steeds aan mensen de naam vragen en die wezen ons stukje bij stukje de weg. Tot we erachter kwamen dat ze er niet was, mijn collega gaat nu een andere dag weer opzoek. Terug bij het ziekenhuis heb ik bij een intake gezeten van een moeder en een kind. Het kind was zwaar ondervoedt. Het jongetje was 7 maanden oud en woog maar 4 kilo. Zijn fontanellen waren niet gesloten en hij had geen goede slikreflex ontwikkeld. De ondervoeding werd veroorzaakt doordat de moeder geen melk produceerde. Heel sneu om te zien, hij had mega dunne armpjes en beentjes en hij was heel klein. Zijn buikje zag er ook echt niet goed uit. Ze hebben hem water gegeven en allemaal extra voeding zodat hij weer wat zou aankomen. Over een week moet de moeder weer terugkomen zodat ze kunnen praten over hoe het gaat. De rest van de ochtend heb ik HIV testen mogen doen bij vrouwen en heb ik ze depo injecties gegeven. Om half 1 was ik lekker vrij en ben ik gaan lunchen met Paula en Iris. ‘S middags hebben we Nana van school gehaald en zijn we Senya ingelopen zodat we Iris het stadje konden laten zien. Daarna waren we allemaal zo moe van de hitte dat we de rest van de avond niks meer gedaan hebben, lekker op tijd naar bed. Morgen ga ik samen met Iris en de vrijwilligers waar we twee weekenden geleden ook mee waren een weekendje naar Accra. Heel erg veel zin in!

Liefs