De derde week in Ghana!

Maache!

Hier is weer een nieuw reisverslag van m’n derde week in Ghana! De week begon op maandag even niet zo goed maar is gelukkig met een hele leuke dag afgesloten!

Dag 14:

Vandaag begon even echt niet lekker. Ik had m’n wekker optijd gezet voor werk maar werd 1,5 uur voor mijn wekker al wakker doordat het heel erg hard onweerde. Ik kon toen ook niet meer slapen omdat ik maar bleef nadenken over wat voor armoede we afgelopen weekend hebben gezien in Busua. Ik voelde me verdrietig en verlangde toch wel een beetje naar thuis. Gewoon een knuffel kunnen krijgen van m’n ouders en het allemaal kunnen delen. Grace, onze gastmoeder zei dat we lekker thuis konden blijven en even een dagje bijkomen. Dat hebben we dan ook gedaan en gedurende de dag ging het gelukkig beter. De naaister kwam en we hebben onze stoffen aan haar gegeven. Ze heeft voor mij twee tassen en een kussensloop gemaakt. Heel erg leuk om te zien hoe snel ze dit kon met een super vintage handmatige naaimachine.Het enige wat ik verder heb gedaan vandaag is opgeruimd, m’n boek gelezen en spelletjes gespeeld. Echt even helemaal niks dus. Grace was echt super lief, op een gegeven moment zei ze “be happy, I’m your big fat African mama”. Daar heb ik toch wel even hard om gelachen, Grace heeft in ieder geval een gezonde dosis zelfspot en humor. ‘S avonds hebben we nog even Qwixx gespeeld met Lotte en Paula en heb ik nog even gefacetimed met m’n ouders en daarna maar lekker gaan slapen.

Dag 15:

Vanmorgen begon gelukkig beter, ik had weer zin om naar het ziekenhuis te gaan en werd al een stuk vrolijker wakker dan gisteren. Na het ontbijt hebben we gedoucht zijn we naar het ziekenhuis gelooen. Voor Lotte was dit haar laatste werkdag voor haar “vakantie” want vanavond gaan we haar ouders ophalen van het vliegveld. Het was erg rustig op het werk want dinsdags is er markt. Hier gaan heel veel mensen heen waardoor er in het ziekenhuis niet veel te doen is. Ik ben begonnen met de vitale controles terwijl er 3 collega’s achter mij op een stoel niks aan het doen waren. Toen kwam er een man binnen met een liesbreuk en heel erg veel pijn dus mijn collega’s hebben hem opgevangen en diclofenac gegeven tegen de pijn. Toen er nog een andere collega binnenkwam wou zij de vitale controles doen en werd ik op een stoel gezet. Ik kan er alleen niet zo goed tegen om helemaal niks te doen dus ben ik maar gazen gaan knippen en die in de blikjes gedaan. Vervolgens ben ik consulten uit gaan schrijven. Dit laatste doe je op de kamer van de psycholoog aangezien deze aangrenzend is aan de kamer van de physician assistent. Ik heb ongeveer 15 consulten uit moeten schrijven (dit is heel weinig) en de rest van de tijd zat ik mee te luisteren met de gesprekken die de psycholoog voerde. Dit vond ik wel interessant. Een vrouw die bij de psycholoog kwam had een depressie maar ontkende alles. Haar man was aan het vertellen hoe het er thuis aan toe ging en toen werd ze heel erg boos. De helft van het gesprek was in Twi en hier kon ik dus niks van maken, maar af en toe hoorde ik er wat Engels tussendoor. Na afloop heb ik aan de psycholoog gevraagd waar het precies over ging en die heeft me alles uitgelegd. De psycholoog ging toen met de mevrouw naar de arts en de twee jongens die bij haar waren kwamen bij mij zitten. Een van hen had ik eerder gezien en hij wist nog dat ik uit Nederland kwam. We hadden met z’n drieën een heel gezellig gesprek over verschillende landen, culturen en bepaalde gebruiken in Ghana. Rond 12 uur zijn Lotte en ik naar huis gegaan om te lunchen en zijn toen ook thuis gebleven. We zouden aan het eind van de middag naar Accra gaan omdat we Lotte’s ouders op gingen halen van het vliegveld. Van te voren wouden we nog graag een “spandoek” maken zodat ze ons zouden herkennen tussen al die Afrikanen..... dat is super moeilijk natuurlijk! Nadat we ons innerlijke kind naar boven hadden laten komen en helemaal los waren gegaan met stiften op dat spandoek hebben we nog even gerelaxt. Rond 4 uur kregen we van Grace het avondeten, “the spag”, oftewel de spaghetti, mee voor onderweg en zijn we in de taxi naar Accra gegaan. De taxi kwam iets later dan gepland maar dat was volgens Grace de “Afrikaanse punctualiteit”... ja die kennen we inmiddels. Voordat we goed en wel op weg waren stopten we al weer bij een wasstraat om nog even ‘snel’ de auto te wassen, echt hilarisch hoe dit soort dingen hier gaan. Na het wassen van de auto dan toch echt opweg naar Accra. Onderweg zijn we gestopt bij Westhills mall, een groot winkelcentrum. Als je hier loopt lijkt het net alsof je vanuit Ghana naar Amerika bent geteleporteerd, heel apart want het is totaal niet Afrikaans. Hier zijn we naar de supermarkt geweest en hebben we 5 bussen Pringles ingeslagen en ketchup en jam gekocht voor Grace want dat was op. In de auto de ketchup vervolgens gelijk maar open gemaakt want die konden we ook mooi gebruiken voor onze inmiddels lauwe spaghetti. Als toetje had de taxi chauffeur, Richard, ijsjes voor ons gekocht, super lief en echt heel lekker. Op het vliegveld moesten we nog best lang wachten op de ouders van Lotte dus hebben we Qwixx gespeeld. Uiteindelijk zijn we met ons zelfgemaakte “spandoek” klaar gaan staan. Net toen we ons zorgen begonnen te maken waar ze toch bleven, omdat ze 2 uur geleden al geland zouden zijn, kwamen ze de aankomsthal in. Snel terug naar huis, zodat ik uiteindelijk om 12 uur lekker m’n bedje in kon stappen.

Dag 16:

Ondanks dat het gisteravond laat was, ging vanmorgen toch de wekker weer om half 7. Lekker een bucket bath genomen, ontbeten en toen naar het ziekenhuis. Dit keer in m’n eentje want Lotte heeft vakantie. Ik werd echt veel nageroepen toen ik over straat liep, van alle kanten hoorde ik “Obruni, Obruni” (betekenis: van achter de horizon —> blanke), en dit keer niet alleen door kleine kinderen. Als je samen loopt voelt het dan toch wat fijner dan alleen. Ik heb in het ziekenhuis eerst de vitale functies gemeten bij een paar patiënten, een infuus klaargemaakt en daarna mocht ik weer de administratie doen. Het minst leuke werkje maar wel het werk waarbij ik het gevoel heb het meest nuttig te zijn. Ik deed dit weer bij Enoch, de psycholoog, op zijn kamer. Hij had net lesgegeven op school en vertelde dat hij had gepreekt over homoseksualiteit. Hier in Ghana zijn ze daar, vanwege religie, streng op tegen en is het zelfs illegaal. Enoch was super benieuwd hoe dit in Nederland zat en vroeg me de oren van het hoofd. Ik heb hem alles uitgelegd en ondanks dat hij het niet begreep en een totaal andere mening had, luisterde hij wel heel aandachtig. Ondertussen keek hij me alleen wel aan alsof hij water zag branden. Verder kwamen vandaag Dennis, William en Tina ook nog langs in het ziekenhuis om te vragen hoe het gaat. Echt heel leuk om hun weer even te zien! Rond 12 uur kwam Lotte samen met haar ouders mij ophalen en zijn we thuis gaan lunchen. Om 1 uur waren we toen weer in het ziekenhuis omdat we een afspraak hadden met Rosemary, de chief. Die bleek echter in een andere meeting te zitten dus daar hebben we op gewacht. Een uur later, rond 2 uur was ze klaar en had ze tijd voor ons. Wij hebben toen onze vragen kunnen stellen rondom de materialen en prijzen hiervan. Daarnaast ook de eerste materialen overhandigd, echt heel leuk want ze waren super dankbaar! Na de meeting met Rosemary zijn we door het centrum van Senya naar de kust gelopen. Ik had alleen de route naar het ziekenhuis nog maar gezien dus dit was voor mij ook nieuw. Hoe dichter we bij de kust kwamen hoe armer het werd. Weer waren de contrasten erg groot en had ik een soort van Busua-flashback van afgelopen weekend. Senya Beraku is een echt vissersplaatsje en op het strand stonden dan ook tig houten vissersboten in allerlei kleuren. Heel leuk om te zien maar oh wat was het strand smerig. Je kon geen stap zetten zonder op afval te stappen, echt doodzonde want de omgeving was prachtig. Er liep werkelijk waar van alles op het stand, kinderen, ouderen, kippen, geiten, varkens en ga zo maar door. Na het strandbezoek zijn we wat gaan drinken bij Fort de Goede Hoop waar we nog even een stevige regenbui over ons heen kregen. Daarna terug naar huis voor het avondeten en de rest van de avond lekker niks meer gedaan, ook heerlijk!

Dag 17:

Vandaag begon de dag weer zoals tegenwoordig gewoonte is: half 7 opstaan, ontbijten, bucket bath, naar het ziekenhuis. Vandaag was een leuk dagje in het ziekenhuis. ‘S ochtends ben ik begonnen met het meten van de vitale functies en het aanvragen van lab voor verschillende patiënten. Op een gegeven moment vroeg een patiënt in het Engels waar ik vandaan kwam en toen ik had gezegd dat ik uit Nederland kom zei ze ineens “Ik ook!”. Ze kwam oorspronkelijk uit het Caribisch gebied en woont nu in Groningen. Ze was niet blank dus het was me niet gelijk opgevallen, blijkbaar deed ze ook vrijwilligerswerk in Ghana... de wereld is klein! Ik mocht vandaag ook een spoedpatiënt opvangen die was gecollaboreerd op straat. Omstanders hadden water over hem heen gegooid en hem naar het ziekenhuis gedragen. Ik heb de vitale functies gemeten en mocht het infuus zetten (met een klein beetje hulp) en aanhangen. Een infuus prikken op een donkere huid vond ik toch echt wel even wat moeilijker dan op een blanke huid waar je de aderen al kan zien. Na het werk ben ik met een collega mee naar haar huis gegaan want het was tijd voor zwemles! Ik had beloofd twee collega’s zwemles te geven en vandaag was dan de grote dag. Natuurlijk moesten de kinderen ook mee dus daar moesten we nog even op wachten. Uiteindelijk kwamen we aan bij een groen zwembad waarvan ik me lichtelijk afvroeg of het veilig was. Maar goed er zat chloor in dus het zal wel, we merken het anders vanzelf. De zwemles was echt hilarisch. De een kon op zich wel zwemmen maar bleef niet drijven waardoor ze al zwemmend naar de bodem zakte. De andere was als de dood voor water, het was dan ook een hele overwinning toen ze tot haar heupen in het water stond. Ik had het zwemles geven een beetje onderschat, want één, hoe leg je in vredesnaam uit hoe je moet drijven, en twee, hoe leer je iemand zwemmen die het al uitgilt als ze tot haar heupen in het water staat. Eindstand: de een kan nog steeds niet zwemmen máár is niet meer bang voor water (of dit nou een goeie combi is weet ik niet). De ander kan nu in plaats van 1 meter, zo’n 5 meter zwemmen zonder naar de bodem te zakken. Het was al met al een super gezellige middag en ook de kindjes van m’n collega vonden het erg leuk in het water. Na het zwemmen hebben we ons mega snel aangekleed en zijn we snel naar huis gelopen want er kwam een pikzwarte lucht aan. Eenmaal thuis even snel gedoucht en samen met Paula naar Tom’s Garden gegaan, daar waren Lotte en haar ouders ook. We hebben toen met z’n allen gegeten en gedronken en zijn rond 9 uur naar huis gegaan. Lekker m’n bed in want het was een drukke dag. De week wel echt super leuk afgesloten! Morgen ben ik lekker vrij en ga ik als het goed is naar Cape Coast (again) met Lotte en haar ouders, heel gezellig!

Liefs Maud

Weekendje Sekondi en Busua

Maadwo!

Hier alweer een nieuw reisverslag, wordt iedereen er al gek van? Dit keer ons enerverende, interessante weekend in Sekondi en Busua. Veel plezier met lezen... of niet hahaha

Weekendje Sekondi/Busua (dag 11,12,13)

Dag 11:

Vandaag was vrijdag en we hadden vrij van werk zodat we vroeg op pad konden gaan. Vandaag gingen we namelijk naar Sekondi-Takoradi, een plaatsje ongeveer 6 uur reizen vanaf Senya Beraku. We hadden lekker ontbeten met pannekoeken en zijn toen rond 9 uur met de taxi naar Akoti Junction gegaan zodat we vanaf daar een trotro konden pakken richting Takoradi. Onderweg hebben we een aantal keren stilgestaan door file en politiecontroles. Ons “hotel” bleek nogal in the middle over nowhere te liggen en uiteindelijk waren we er rond half 4. Toen we aankwamen zag het er redelijk verlaten uit en waren we de enige gasten. Ze hebben ons de kamers laten zien en we konden kiezen waar we gingen slapen. Omdat er nog een ander Nederlands en Duits meisje onderweg waren hebben we even gewacht met kiezen tot dat zij er waren. De kamers zagen er gelukkig prima uit en hadden airconditioning, dus dat was fijn. Ondertussen hebben we wat gedronken en omdat we sinds het ontbijt niet meer hadden gegeten (op plantain chips na) hebben we ook een late lunch besteld toen Eva en Annika er waren. Er was niet echt service en we moesten steeds naar de medewerkers toelopen voor de kaart, het bestellen van eten, drinken etc. We hadden er geloof ik allemaal wel een beetje een raar gevoel bij en het was totaal niet wat we er van verwacht hadden. We hebben kaartspelletjes gedaan en nadat de medewerkers 3 keer bij ons waren geweest omdat ze niet snapten wat we wilden eten/omdat het er niet was, hebben we na meer dan 2 uur wachten ons eten gekregen. Het was dus inmiddels avondeten geworden en daar hadden we niet helemaal rekening mee gehouden. De pizza’s die we besteld hadden waren koud, keihard en niet te eten. Eva en Annika hadden rijst met ei en aangezien zij dat niet op konden hebben we daarvan meegegeten, dat was gelukkig wel lekker. De accommodatie had op het terrein geen licht dus zaten we met onze zaklampen aan een tafeltje op plastic stoeltjes. We zijn toen maar naar onze kamers gegaan aangezien niemand meer lekker zat. Het was al met al een beetje een teleurstelling. Na door m’n enkel te zijn gegaan en te zijn gevallen hebben we op onze kamer gelukkig nog wel een gezellig avondje gehad en hebben we Uno gespeeld. Daarna zijn we optijd gaan slapen want we hadden ondertussen voor de volgende nacht een andere accommodatie geboekt, morgen dus weer op pad! Ach, dit is Afrika moeten we maar denken!

Dag 12:

We hebben heerlijk geslapen en zijn rond half 8 gaan ontbijten. Nog zoiets grappigs, verblijf je met 5 personen bij een accommodatie waar ontbijt bij in zit. Krijg je ontbijt voor 2 personen omdat je 2 huisjes hebt, huh?! Maargoed, na het ontbijt snel afrekenen en op weg naar onze andere accommodatie. Dit natuurlijk niet geheel zonder problemen want dat was niet mogelijk dit weekend. Halverwege de route werden we ineens uit de trotro gezet. We stonden al een tijdje in de file en blijkbaar kwam dit door een omgekantelde vrachtwagen die de weg blokkeerde, we konden dus niet verder. Gelukkig was er een hele aardige, Ghanese vrouw die ons mee op sleeptouw nam. We moesten de weg verder vervolgen te voet. Het eerste stuk stond al het verkeer nog vast dus liepen we rustig langs alle vrachtwagens heen. Na een kilometer of 2 lopen zagen we de vrachtwagen die de weg blokkeerde. De hele lading, allemaal verschillende soorten stoffen voor kleding, lag verspreid over de weg. Het was twee richtingsverkeer op deze weg dus aan de andere kant van het ongeval stond ook alles vast, we moesten dus nog een stukje verder. Ik had het best wel zwaar met mijn conditie van een poffertje in de hitte, vooral omdat we niet wisten hoelang we nog moesten lopen. Op een gegeven moment sjeesden er allemaal vrachtwagens en motoren rakelings langs ons heen, waardoor het ook nog best gevaarlijk was om langs de weg te lopen. Na bijna 4 kilometer te hebben gelopen heeft de Ghanese vrouw een taxi voor ons aangehouden en die heeft ons afgezet bij het beach resort waar we dachten dat we heen moesten. Dit bleek de verkeerde te zijn met bijna de zelfde naam en toen hebben we nog een kwartier gelopen naar de goede accommodatie. Toen we daar aankwamen werden we gelijk super hartelijk ontvangen door de eigenaar van Busua Paradiso beach resort. Dit is een Ghanese vrouw die dit iets meer dan 1,5 jaar geleden heeft opgestart. Daarvoor heeft ze in Nederland gewoond omdat ze een Nederlandse man had. Haar man is 2 jaar geleden helaas overleden en haar kinderen wonen nog in Nederland, zij is toch teruggegaan naar Ghana maar komt nog een keer per jaar in Nederland. Het was een accommodatie met allemaal leuke zitjes en schommels en hangmatten aan de bomen. We hebben hier wat gedronken, geluncht en gerelaxt en zijn toen Busua ingegaan. Om bij het centrum te komen moesten we echter door een soort van sloppenwijk lopen. Zoals in een van mijn berichten op Facebook te lezen is vond ik dit echt verschrikkelijk. Ik voelde me zó schuldig en het was zó mensonterend hoe de bevolking daar leeft. Toch wel een beetje de cultuurshock ervaren denk ik...

Toen we weer terug waren bij ons verblijf en we contact hadden gehad met het thuisfront kregen we het avondeten geserveerd. Na het eten vroeg Gina, de eigenaresse, of we zin hadden in een filmavond want ze had een beamer. Daar hebben we natuurlijk geen nee op geantwoord en alle stoelen werden al de juiste kant op gedraaid. Met de beamer gericht op de witte muur hebben we in de buitenlucht, met een Ghanees biertje, de illegaal gedownloade film Adrift gekeken. Deze is in Nederland echt net in die bioscoop geweest en het was echt een mooie film. Na de film lekker gaan slapen want morgen moeten we nog zo’n 6 uur terugreizen naar Senya Beraku.

Dag 13:

Ik werd vanmorgen al super vroeg wakker en kon ook niet meer echt in slaap vallen. Na een heerlijke, verfrissende douche konden we gaan ontbijten. We hadden gisteravond al doorgegeven wat we graag wouden ontbijten en dus had ik heerlijke pannekoeken! Gina had ook versgeperst sinaasappelsap gemaakt en vers fruit bij de pannekoeken gedaan. Na het ontbijt hebben we nog wat foto’s gemaakt en met Gina gepraat, waarna we weer opweg naar huis zijn gegaan. Het duurde voor ons gevoel erg lang en we waren allemaal moe van een toch wel ‘interessant’ weekend met veel nieuwe ervaringen en indrukken. Na ongeveer 6 uur waren we weer terug bij Grace thuis. We hebben toen bijna gelijk avond gegeten en zijn lekker gaan chillen. Vanavond op tijd naar bed, klaar voor mijn laatste week werken op de outpatiënt department! Vanaf volgende week is de RCH aan de beurt.

Liefs Maud

De tweede week in Ghana

Maache!

M’n tweede week in Ghana zit er al weer bijna op! Hier is mijn reisverslag van afgelopen week!

Week 2 (maandag t/m donderdag)

Dag 7:

Maandag, het begin van mijn tweede week in Ghana en mijn eerste volle week aan het werk in het ziekenhuis. Lotte, Paula en ik hadden bedacht de week gezond te beginnen door ‘s ochtends vroeg om kwart voor 6 een work-out te gaan doen. De gedachte “dan is het nog lekker koel” klopte niet helemaal en we waren na de workout dan ook echt nat van het zweet. Snel ‘douchen’ en aan het ontbijt. Dat “snel” ‘douchen’ gaat bij mij alleen nog niet super snel omdat ik de kunst van het snel nemen van een bucket bath nog niet volledig beheers. Voor ontbijt hadden we een soort wentelteefjes en daarna hebben we ons klaar gemaakt en Nana optijd naar school gebracht. Ik wilde namelijk optijd in het ziekenhuis zijn op m’n eerste dag. Nou is 8 uur echt een luxe aangezien ik in Nederland om 7 uur omgekleed en wel op de afdeling moet staan. Op de outpatiënt department aangekomen heb ik me aan iedereen opnieuw voorgesteld en werd me gelijk uitgelegd welke vitale controles ik bij iedereen moest doen en waar ik ze daarna heen moest sturen. Bij sommige mensen werd ook de bloedsuiker geprikt als ze diabetes hadden of klachten die op diabetes leken. Hun dossier namen ze zelf mee en hier moest je alles in opgeschrijven. Hierna gaan de dossiers naar degene die dat allemaal beheert en die brengt ze vervolgens naar de chief van het ziekenhuis. Zij is namelijk de physician assistant (PA) (hier word dat als een soort huisarts gezien). De patiënten worden een voor een bij haar binnengeroepen en zij stelt een diagnose of stuurt ze terug naar het lab als wij dat nog niet gedaan hadden. Het was echt even slikken toen er een meisje van 8 jaar terug moest komen en een infuus moest krijgen. Ze wou dit namelijk absoluut niet en was heel bang voor de prik. Ze hebben hier nogal een andere manier van handelen want in plaats van haar gerust te stellen werd ze hard geslagen en weggeduwd. Door haar moeder, maar ook door de verpleegkundigen en een andere patiënt die op dat moment in de kamer is. Ik stond er bij en keek er naar, je kan er namelijk helemaal niks tegen doen want hier is dat “normaal”. Op een gegeven moment nam een collega me mee naar de PA en kon ik de administratie gaan doen. Dit vond ik wel prettig want ik wilde echt even niet meer bij het meisje in de controle kamer zijn. Ze hebben bij de PA een grote map waar de diagnoses van alle patiënten in worden geschreven. Nadat de patiënten dus bij de PA waren geweest kwamen ze naar mij met hun patiënten dossier en moest ik in de map overschijven wat de PA had opgeschreven. Best lastig als 1. het handschrift van de PA wat te wensen over laat en 2. de namen en adressen van mensen hier voor mij heel vreemd zijn en ik dus soms geen idee heb wat ik op moet schrijven. Op een gegeven moment werd ik alleen gelaten en moest ik het zelf maar uitzoeken, gelukkig kreeg ik na een tijdje door welke letter op welke manier geschreven werd. Om 2 uur zijn ze klaar met de ochtenddienst op de outpatiënt department en ben ik naar Lotte gelopen die op de maternity ward zit. Samen zijn we toen naar huis gegaan om te gaan lunchen. Onderweg zagen we een moeder geit met twee piepjonge baby geitjes die niet ouder waren dan 2 dagen. We waren net tegen elkaar aan het vertellen hoe schattig het eruit zag toen een van de baby geitjes vol overreden werd door een motor. De motor had niet de moeite genomen om uit te wijken en het baby geitje werd kermend achtergelaten op straat. Even tot tien tellen, brok in onze keel wegslikken en denken “tja ook dit is Afrika”, dit zal vast dagelijks gebeuren met al die geiten op straat. Eenmaal thuis stond de lunch al voor ons klaar en hebben we lekker spaghettie gegeten. Daarna zijn we lekker op bed gaan chillen want we waren allebei moe van een drukke dag in het ziekenhuis. Rond half 5 zijn de we was gaan doen. Hiervoor heb je twee grote bakken die je vult met water. In de een gooi je zeep en de ander dettol (desinfectans). Dan was je eerst al je kleren in de bak met zeep en wring je het uit en gooi je het in de bak met dettol. Vervolgens wring je je kleren opnieuw uit en hang je het op. We hebben tussendoor nog ongeveer 45 minuutjes avondgegeten maar ik ben van half 5 tot 7 bezig geweest, wat een werk. Dan pas realiseer je je hoe fijn een wasmachine en een droger zijn. Na het wassen nog lekker gefacetimed met papa en mama en daarna snel gaan slapen. Douchen kon helaas even niet want er was geen water meer in de grote bak. Solomé, de hulp hier heeft toen nog water gehaald (met een bak op haar hoofd) maar toen ze klaar was, was ik te moe om nog te gaan douchen.

Dag 8:

Vanochtend de wekker wat eerder gezet zodat ik snel kon douchen. Vandaag was ook de eerste dag dat ik het koude water waarmee we hier douchen niet fijn vond. Normaal is het heerlijk om helemaal bezweet met koud water af te spoelen. Vanmorgen was het alleen nog niet zo warm en was het water voor m’n gevoel echt koud. Na het douchen snel ontbijten en daarna Nana naar school brengen zodat we om 8 uur in het ziekenhuis waren. Nana had weer een peuter-puber bui en ik heb hem de hele weg gedragen en proberen af te leiden. Dit lukte gelukkig aardig goed. Met een lamme arm ben ik daarna doorgelopen naar het ziekenhuis. Er was om 8 uur nog helemaal niemand van de ochtenddienst. Vandaag was de dag in het ziekenhuis een stuk leuker dan gisteren. Ik heb vitale controles gedaan, lab aangevraagd, infusen klaargemaakt en patiënten injecties gegeven met malaria medicijnen. Verder ook nog drie keer meegekeken met de wondzorg. Na de lunch ben ik nog even in m’n eentje teruggegaan naar het ziekenhuis. Lotte was namelijk vrij maar mijn dienst liep officieel nog tot 2 uur. Dit werd uiteindelijk 3 uur omdat de avonddienst pas heel laat aan kwam. Dit hoef je in Nederland ook echt niet te proberen! Het was gelukkig wel een hele gezellige middag en ik heb twee collega’s, Francisca en Christiana, beloofd dat ik ze 1 november ga leren zwemmen in het zwembad hier in de buurt. Ik heb dan een dagdienst met Christiana en Francisca is vrij maar die komt dan aan het eind van onze dienst naar het ziekenhuis, super grappig! Eenmaal weer thuis heb ik nog even m’n was van gisteren van de lijn gehaald en opgevouwen want dat was ook eindelijk droog en toen ben ik lekker gaan chillen. Na het eten hadden we even een speelkwartier met Nana, super schattig hoe die helemaal in z’n eigen wereldje de cartoons die hij kijkt na doet. Voor wie hiervan filmpjes wil zien moet maar even appen. Hij loopt thuis namelijk altijd in z’n naakie rond dus de filmpjes zijn niet echt geschikt voor social media. Voor het slapen nog snel even de mierenfamilie op m’n muur vermoord en daarna vroeg m’n nest in.

Dag 9:

Vanmorgen ging de wekker veel te vroeg want we hadden bedacht de workout sessies toch maar door te zetten. Echter, toen de wekker ging hadden Lotte en ik er allebei écht geen zin in en zijn we toch maar blijven liggen. Om half 7 weer een koude douche genomen en ontbeten, want er moest weer gewerkt worden vandaag. Vandaag was een hele rustige dag. Maandag, dinsdag en vrijdag schijnt het het drukst te zijn. Ik ben begonnen met vitale controles en een infuus klaarmaken. Daarna moest ik consulten uit gaan schrijven maar werd ik voordat ik kon beginnen al geroepen door de chief. Ze was gebeld door Grace dat ik naar het hoofdkantoor van het Health Centre moest komen omdat er iets mis was gegaan met mijn papieren. Ik dus snel naar huis lopen en met Gifty, de dochter van Grace, in de trotro naar Breku waar het hoofdkantoor zit. De trotro waar we inzaten viel nog net niet uit elkaar van ellende en dit was het heftigste en meest hobbelige trotro ritje tot nu toe. Toen we bij het hoofdkantoor waren bleek het dat mijn papieren waren omgewisseld met die van iemand anders en dat ze dachten dat ik een communicatie student was in plaats van verpleegkundige. Na de juiste papieren te hebben afgeleverd konden we weer gaan. Gelukkig namen we een taxi terug naar huis, dit was een stuk comfortabeler, maar ook de taxi zou allang afgeschreven zijn geweest in Nederland. Thuis even snel geluncht en daarna weer terug naar het ziekenhuis. In de middag kwam er nog een spoedgeval binnen die snel een infuus kreeg. Niemand wist wie ze was want de mensen die haar hadden meegenomen hadden haar van straat gehaald. Verder hebben we vooral gekletst. Het was super warm want de stroom was weer uit dus de ventilator deed het niet. Toen we thuis waren werden we belaagd door een groep schoolkinderen die allemaal het erf van Grace opkwamen omdat ze ons zagen zitten. Eerst heel grappig maar ze bleven super ongemakkelijk naast ons staan dus werden wij er ook ongemakkelijk van en zijn we naar binnen gegaan. Grace vertelde dat de stroom niet zomaar uit gaat maar dat die uit word gezet bij het gebouw waar ze het monitoren. Als ze dan harde wind of regen verwachten, of andere gevaarlijke omstandigheden, zetten ze de stroom uit. Het was een beetje een vaag verhaal want overdag was het gewoon zonnig en is de stroom tot 4 keer toe uitgegaan (vast een stagiaire die aan het monitoren was vandaag haha). ‘S avonds was het van het een op het andere moment wel ineens keihard aan het regenen. Lotte was vergeten het raam op de slaapkamer dicht te doen dus was haar hele bed natgeregend. Snel met z’n allen het matras vervangen en daarna gezellig met z’n allen in de woonkamer gezeten, series kijken en met Nana spelen. Op een gegeven moment viel de stroom voor de zoveelste keer uit en gingen we met zaklampen figuren maken op de muur. Nana vond dit eerst eng maar daarna vond hij het hilarisch. Super hard gelachen met z’n allen. Toen de stroom weer aan ging heb ik snel gedoucht en ben ik lekker in bed gaan liggen. Toen viel de stroom helaas weer uit en moesten we slapen zonder ventilator, snikheet dus!

Dag 10:

Vanmorgen Nana op de Afrikaanse manier naar school gebracht. Bij mij op m’n rug in de draagdoek! Daarna weer doorgelopen naar het ziekenhuis. Het was de laatste dag deze week want we gaan morgen naar Sekondi Takoradi voor het weekend. Toen ik aankwam op de outpatiënt department (OPD) was er wederom niemand behalve de nachtdienst. Ik ben toen zelf maar begonnen met de vitale controles bij de patiënten die er al waren. Na een week op de OPD weet ik nu ongeveer hoe alles werkt en wat ik kan doen, ik kon dus zelf opstarten. De taal is hetgeen wat het lastig maakt. Ik heb gemerkt dat er toch wel veel mensen zijn die geen Engels spreken en alleen Twi kunnen. Voor de vitale controles is opzich geen verbale communicatie nodig, ik moet alleen wel weten of ik lab moet aanvragen of niet. Hiervoor moet ik uitvragen wat de klachten zijn en heb ik dus vaak hulp nodig van collega’s voor het vertalen. Vandaag heb ik erg veel zelfstandig mogen doen en kreeg ik complimenten dat ik hard werk en goed bezig was, altijd fijn om te horen natuurlijk. Ik heb injecties klaargemaakt en deze ook zelfstandig intramusculair mogen spuiten bij kinderen en volwassenen. Verder mocht ik infusen klaarmaken en aanhangen en heb ik veel vitale functies gemeten. Er werkten vandaag gezellige collega’s dus het was ook nog eens heel gezellig op de afdeling. Toen de middagdienst kwam had een collega haar dochtertje van 2 meegenomen. Deze kreeg ik gelijk in m’n armen gedrukt. Echt, wat een schatje was dat. Ik mocht d’r van mijn collega wel “lenen” voor een dagje. Toen Lotte eindelijk klaar was met het leiden van de bevalling van een vrouw konden we om kwart over 2 gelukkig naar huis om te gaan lunchen. Daarna hebben we lekker gechillt en zijn we rond 6 uur naar Tom’s Garden gegaan. Dit is een hotel/bar/restaurant. We hebben hier lekker pizza gegeten en wat gedronken. Hierna weer met onze vaste taxi chauffeur Richard naar huis en lekker gaan slapen. Morgenochtend (vrijdag) vroeg opstaan want het is 4 à 5 uur rijden naar Sekondi Takoradi waar we dus ons weekend gaan spenderen.

Weekendje Cape Coast

Lieve allemaal,

Hier al vrij snel mijn tweede reisverslag over ons weekendje weg naar Cape Coast!

Dag 4, 5 en 6:
Dag 4:
Vandaag de laatste dag van de week en we hebben vandaag een halve dag gewerkt omdat we in de middag vertrokken naar Cape Coast! Vanmorgen lekker ontbeten met zelf meegebrachte cup-a-soup waar we brood indipten. Na helemaal los te zijn gegaan op liedjes van High School Musical hebben we eerst Nana weer naar school gebracht. Onderweg moesten we nog dealen met wat peuter-drama omdat Nana persé in de draagdoek op m’n rug wou. We waren alleen letterlijk nog 20 meter van de school verwijderd en dus was het de moeite niet meer waard, dat knopen schijnt namelijk best nog even een dingetje te zijn. Nadat we Nana huilend en schreeuwend bij school hadden afgeleverd is Paula naar de school gelopen waar ze lesgeeft en zijn Lotte en ik naar het ziekenhuis gelopen. Het was erg rustig vandaag dus hebben we lakens opgevouwen en met het hoofd van de psychiatrische afdeling gepraat om te vragen of ze daar nog materialen nodig hebben. Daarna kwamen er drie vrouwen/meisjes voor zwangerschapstesten. Lotte en ik hadden een weddenschapje gesloten over hoeveel er daadwerkelijk zwanger zouden zijn. Die weddenschap heb ik gewonnen want ze waren alle drie zwanger. Als ze hier zwanger zijn doe je ook gelijk een urinetest, HIV-test en de vitale controles. Met de HIV test heb ik nog wel een beetje moeite omdat je met een mini pipetje het bloed van de vinger moet halen en op een heel klein testje moet druppelen. Ik tril altijd nogal met m’n hand dus dit is een hele uitdaging voor mij. Voor de rest hebben we nog de controles gedaan bij de moeder die twee dagen geleden was bevallen en hebben we haar baby gewogen. Baby’s krijgen hier niet gelijk een “officiele” naam. Ze worden eerst vernoemd naar de dag waarop ze geboren zijn en dan word later een officiele naam gegeven. Om 12 uur hadden we nog een afspraak met Rosemary om de lijst met materialen aan haar af te geven zodat zij de prijsopgave kan maken. Ook heb ik nog even overlegd over mijn rooster van volgende week, ik begin maandag namelijk op mijn eerste afdeling, de outpatiënt department, best spannend! Nadat we bij Rosemary waren geweest zijn we naar huis gegaan waar Paula al was en hebben we onze tassen gepakt en geluncht. We hadden rijst met pindasoep en kippenpoot. De taxi regelen naar Akoti Junction was nog even een dingetje omdat Albert, de vader van Nana dat zou regelen maar er waren geen taxi’s ofzo en hij deed nogal vaag. Toen zijn we maar gewoon naar een kruispunt gelopen en hebben we de eerste beste trotro waar plek voor drie was aangehouden. We werden er uit gelaten bij Akoti Junction en gelijk kwamen er allemaal mensen schreeuwend op ons afrennen of we naar Cape Coast moesten. We hadden gelijk een trotro die al bijna vol zat dus we hadden geluk, we hoefden niet te wachten. Het is namelijk zo dat als de trotro nog niet vol genoeg is, ze net zolang wachten totdat hij vol is. Soms kan dat wel 3 uur duren! Het was ongeveer 2 uur rijden naar Cape Coast en vanaf daar moesten we nog een taxi nemen naar Oasis beach resort waar we verbleven dat weekend. Die taxi krijgen was wel even heftig en een adrenaline momentje. We werden namelijk afgezet bij een plaats waar taxi’s wachten tot er mensen uit de trotro kwamen, alleen had de bestuurder van de trotro gewoon een random taxi op straat voor ons aangehouden (heel lief natuurlijk maar die taxi pikt dan het werk in van de taxi’s die daar hun standplaats hebben). Ze kregen dus nogal ruzie om wie ons mee mocht nemen en wij hadden daar zelf niet echt een keuze in. Lotte was ondertussen al door een van de mannen in de taxi geduwd die was aangehouden op straat. Hier mochten Paula en ik vervolgens niet meer bij in omdat een man van een andere taxi de deur blokkeerde en steeds dichtsloeg. Mijn hartslag ging echt even naar 120 omdat iedereen zo boos was maar uiteindelijk zijn we allemaal in de taxi gekropen en is de taxi chauffeur snel wegreden. Bij Oasis waren alle drie- en vierpersoons kamers al bezet dus kregen we met z’n drieën een zespersoons kamer, heel chill! We hadden even snel onze spullen gedumpt en toen zijn we in de hangmatten aan het strand gaan liggen, echt ultiem genieten. De golven waren hier zo hoog dat je hier niet echt kon zwemmen, maar ik wil de komende dagen het water nog wel even in. Nadat we even hadden gerelaxt zijn we gaan eten, ze hadden hier gewoon westerse gerechten zoals pizza, pasta en hamburgers, dus ik heb lekker genoten van een spaghettie napoli. Na het eten zijn we de hele avond op het terras blijven zitten, lekker aan de cocktails, waarna we heerlijk hebben geslapen. De hutjes zijn hier met een open raam (wel met spijlen en dan gaas ervoor voor ongedierte) dus je hoort en ziet de golven van de oceaan. Dit was dus echt heerlijk wakker worden de volgende morgen.

Dag 5:
Zoals gezegd werden we wakker met het geluid van de golven, wat echt een vakantie gevoel gaf. Voordat ik ben gaan douchen ben ik het strand opgelopen en heb ik even met m’n voeten in het water gestaan, zo heerlijk. Het douchen was daarna ook echt wel even een momentje. Ze hebben namelijk douches in de buitenlucht met 3 muren en een houten deur, waarbij je naar boven kunt kijken en dan knalblauwe lucht en palmbomen met kokosnoten boven je ziet. Ook erg fijn trouwens, zo’n gewone douche in plaats van een bucket bath waar ik in het vorige reisverslag over had. Voor ontbijt had ik een omelet met geroosterd brood. Tijdens het ontbijt hebben we met z’n drieën even besproken wat we nou gingen doen dit weekend. We zouden eerst vandaag naar Kakum national park gaan alleen het is best duur om daar te komen als je met z’n tweeën een taxi moet nemen (Paula was er al een paar keer geweest en wou dus niet mee). In November komt er een meisje uit Noorwegen bij ons in het gastgezin dus we gaan in november of december nog een keer een weekend naar Cape Coast en gaan dan naar Kakum national park. Na het ontbijt zijn we toen maar het stadje ingegaan om geld te pinnen en naar de supermarkt te gaan om de eerste spullen voor het ziekenhuis te kopen. Onderweg kwamen we langs een stoffenwinkel waar we stof hebben gehaald om een canvas tas van te laten maken. Het duurde even voordat we een stof hadden uitgekozen want er was echt mega veel keus! Op de terugweg zijn we allerlei winkeltjes langs de weg ingegaan. Daar heb ik nog een canvas tas, drie portemonneetjes, twee armbandjes en een schilderij op heel dun canvas gekocht. Al die winkeltjes langs de weg zijn echt geweldig zolang de verkopers je maar niet gaan pushen om wat te kopen. Al de verkopers die ik tot nu toe in Cape Coast heb gezien zijn echt super chill en het is daarom ook heel leuk om rond te neuzen in al die winkeltjes. Toen we terugliepen zagen we heel veel mensen bij elkaar in zwart met rood gekleed, dit betekend dat er een begrafenis is. Het leek wel of heel Cape Coast was uitgelopen om naar de begrafenis te gaan, zoveel mensen als er waren. Toen we terug waren bij het resort zijn we lekker gaan lunchen met hamburgers, lekker westers weer! Met ons uitzicht op de zee, zagen we ineens allemaal mensen in het water springen terwijl je hier eigenlijk niet kunt zwemmen, de golven zijn namelijk erg hoog. Het schijnt dus zo te zijn dat mensen na een begrafenis het water in gaan om het onreine van zich af te spoelen. Er stond ook een vrouw in volle overtuiging te bidden op het strand. Ze deed dit al zingend en dansend en dit was erg indrukwekkend om te zien. Na de lunch zijn we tot een uur of 3 lekker gaan chillen in de hangmatten. Toen zijn we naar Cape Coast Castle gegaan. Dit is een kasteel dat is gebruikt als punt waar de Afrikanen die gekidnapt waren als slaven werden vastgehouden totdat de boten kwamen die hen zou verschepen naar noord, midden en zuid Amerika. We hadden een goede gids die ons echt liet ervaren wat de geschiedenis achter het kasteel was en hoe wreed het er aan toe ging, echt heel indrukwekkend. Toen we terugkwamen hebben we weer even gechillt in de hangmatten en daarna zijn we lekker pizza gaan eten op het terras. Ik ben hier met Paula de hele avond blijven zitten. We hebben gekeken naar een drum/dans sessie en daarna hebben we twee andere duitsers ontmoet waar we de rest van de avond mee hebben gekletst. Het was erg gezellig en rond 11 uur ben ik gaan slapen.

Dag 6:
Vandaag hadden we geen wekker gezet maar werd ik toch rond 7 uur wakker van het geluid van de golven. Vandaag word echt nog even een chill dagje. Eerst even lekker gedoucht en daarna het terras op voor het ontbijt, dit keer een omelet met kaas en ui. Om half 12 moesten we uitchecken waarna we alle spullen op het terras hebben gedumpt. Paula bleef daar namelijk zitten terwijl Lotte en ik nog even naar de bank gingen om geld te halen. Overal waren kerkdiensten bezig en je hoorde door de speakers het gezang en het bidden. Toen we terugkwamen hebben we nog wat gegeten en gedronken en zijn we teruggegaan naar Senya Beraku. Eerst met de taxi en daarna weer 2 uur in een overvolle Trotro. Wij kwamen er als laatst bij in, wat als voordeel heeft dat de Trotro gelijk vertrekt maar als nadeel dat je de minst fijne plekken hebt. Ik zat opgepropt op een heel dun stoeltje met drie tassen op m’n schoot, achter een man die het raam dicht wou hebben. Toen we eindelijk weer ‘thuis’ waren hebben we lekker even gechillt en heb ik m’n kamer opgeruimd (wat echt hoognodig was). Mam, pap, wat dat betreft is het dus niks anders dan thuis. We hadden weer noodles met worstjes voor het avondeten en daarna heb ik met papa en mama gefacetimed zodat ze Grace (onze gastmoeder) konden zien, Grace vond het erg leuk om ze te zien en heeft ze gelijk uitgenodigd om naar Ghana te komen haha! Het relaxte weekend heb ik afgesloten met een heerlijk koud bucket bath en ik ga vanavond maar vroeg slapen, moe van alle nieuwe indrukken van het weekend!

Heel veel liefs,
Ekua Maud

P.S.:

- De naam Ekua (spreek je uit als: Ekwieja) wordt aan een meisje gegeven en betekend “geboren op woensdag”. Kinderen krijgen hier niet gelijk een officiële naam maar krijgen de naam van de dag waarop ze geboren zijn. Dit zijn voor jongens andere namen dan voor meisjes (voor jongens die geboren zijn op woensdag is er de naam Kwaku). Na een tijdje word er vaak tijdens een ceremonie of feestje de officiële naam gegeven.

- Een begrafenis duurt hier altijd 3 dagen. Het begint op vrijdag en eindigd op zondag. Op zaterdag wordt de overledene begraven en op zondag is er een uitgebreide dienst in de kerk. De rest van de tijd feesten ze en vieren ze het leven.

De eerste dagen in Ghana

Lieve allemaal,

Hier eindelijk m’n eerste reisverslag vanuit Ghana, veel plezier met lezen! :)
Aankomst en dag 1:
Ik kwam ‘s avonds om 19:40 uur lokale tijd aan op het vliegveld van Accra. Gelijk al verbazing alom toen het vliegveld net nieuw leek. Er stond een lange rij voor de paspoort controle maar het liep lekker door. Ook mijn koffers had ik heel snel, met dank aan de kruizen van zwarte tape die papa erop had gemaakt. Toen ik naar buiten liep stonden daar dranghekken met allemaal Afrikanen met verschillende bordjes te roepen en te schreeuwen. Gelukkig zag ik vrij snel het bordje van Travel Active die Dennis vasthad. Hij hielp me gelijk met m’n koffers en we hadden een gezellig gesprek. Toen ik begon over het net nieuwe vliegveld vertelde hij dat alleen de terminal vernieuwd was maar dat het er binnen een jaar waarschijnlijk weer verpauperd uitziet omdat de mensen hier geen zin hebben in onderhoud... en er waarschijnlijk dus geen waarde aan hechten. Toen we bij het busje kwamen stond daar ook William te wachten en dus konden we gaan. In het busje kreeg ik gelijk een fles water als “welkomcadeautje”, deze nam ik dankbaar aan want het is me hier toch een portie warm. De rit naar het huis van Tina (de Ghanese partner van Travel Active en mijn slaapplaats voor de komende twee nachten) was echt een grote belevenis, ondanks dat het donker was heb ik al zo veel gezien. Eerst waren de wegen nog mooi glad en liepen er her en der mensen op straat dingen te verkopen en te bedelen. Levensgevaarlijk zou je als westerling denken, vooral als je ziet hoe de mensen hier rijden. Ik voelde me heel veilig bij Dennis en William maar van het rijgedrag in Accra kneep ik hem toch wel even. Toen we Accra uit waren hebben we nog iemand opgepikt, geen idee wie het was maar ze scheen Dennis te kennen. Maar de wegen buiten Accra zijn pas echt een attractie, de gaten en kuilen in de weg zijn echt mega groot waardoor het busje alle kanten op ging. Het busje ging van de ene kant naar de andere kant van de weg om de grootste kuilen, die kleine vijvers leken omdat er zelfs water in stond, te ontwijken. Middenin die woonwijken, met straten als een rally baan was ook ineens een Renault auto zaak gevestigd met gloednieuwe auto’s. Toen dacht ik wel even bij mezelf, ik snap niet dat je hier een nieuwe auto gaat kopen, zo zonde. Uiteindelijk kwamen we aan bij het huis van Tina. Iedereen sliep al dus Dennis heeft m’n koffers naar m’n kamer gesjouwd en even snel de douche en de airconditioning laten zien. Toen hij wegging stond ik even als een verloren kip in die kamer om me heen te kijken “okee en nu”. Heel vreemd om in iemands huis te komen slapen terwijl je de eigenaar van het huis nog niet eens hebt ontmoet. Ik bedacht me dat ik maar het best gewoon kon gaan slapen aangezien Dennis had verteld dat het ontbijt om 7 uur was (door al die slechte wegen was het inmiddels bijna half 11 toen we aankwamen bij Tina).

De eerste nacht heb ik eigenlijk echt heel goed geslapen, ik werd een keer om 3 uur wakker omdat er toen al iemand opstond maar heb daarna weer rustig doorgeslapen tot m’n wekker ging. Ik had bedacht om me te gaan douchen maar toen ik de douche aanzette en het water echt overal vandaan kwam behalve uit de douchekop, leken me de vochtige washandjes die ik mee had genomen toch maar een beter idee. Toen ik helemaal klaar was kwam toch even het moment van de waarheid, ik hoorde zoveel mensen praten in het huis dat ik al lichte paniek had dat ik Tina niet zou herkennen. Echter, toen ik de deur van m’n kamer uitstapte stond ze al bijna voor m’n neus de was te strijken en riep ze “eeyyyyy Maud! I’m Tina, welcome in my house!”. Heel warm welkom dus, waarna ik ook gelijk m’n ontbijt kreeg. Een gebakken eitje, thee, water en 3 plakken brood waar je u tegen zegt (letterlijk 2,5 vinger dik). Terwijl ik door het raam in de keuken twee kinderen zag klaarmaken voor school heb ik rustig in m’n eentje het ontbijt opgegeten. Tina vertelde dat er 7 andere vrijwilligers in het hotel sliepenmaar dat deze allemaal Zweeds waren en ze daarom maar had bedacht dat ik bij haar mocht slapen, dan kon ik tenminste Engels praten was de gedachte.
Na het ontbijt gingen we met z’n allen (Dennis, William, de Zweden en ik) naar Accra voor de stadstour. Onderweg heb ik nog even Euro’s gewisseld naar Cedi’s. Één Cedi staat ongeveer gelijk aan 20 cent, het geld is hier dus relatief vrij weinig waard. We gingen in Accra eerst naar de art market, daar was een kunst gallerij en een soort markt met allemaal kleding, sieraden, schilderijen en andere kunstwerken. Iedereen begon ons te roepen en probeerden ons vanalles te verkopen. Ik heb samen met een Zweeds meisje dezelfde broek gekocht. Na de art market zijn we naar de Makola market gegaan. Dit is de grootste markt van Accra en mega chaotisch. Er ligt allemaal eten, rauw vlees en vis, kleding, kruiden en dergelijke door elkaar heen. Hier werd ik echt een beetje stil en liet ik alles maar even over me heen komen. Het waren zoveel prikkels, iedereen schreeuwde, er waren zoveel verschillende geuren en mega veel mensen. Dus toen heb ik die “ghanese cultuur” maar even goed in me opgenomen en over me heen laten komen. Dit zal vast nog vaker gebeuren in de periode dat ik hier ben. Na de markt gingen we wat eten bij een restaurantje in het midden van de markt. Ik had fried rice met groenten en vis, het smaakte echt lekker, maar best wel pittig en veels te veel. We moesten in totaal 17 cedi betalen voor het eten en cola en water, dit is omgerekend ongeveer 3 euro. Na het eten waren Dennis en William ineens weg omdat ze nog wat op de markt moesten halen voor Tina, dit duurde alleen echt heel erg lang. Toen ze er eindelijk waren zijn we naar een super modern winkelcentrum gereden zodat we naar een supermarkt konden en even konden winkelen. Ik heb wat dingen gehaald om m’n handwas mee te doen, cola en een ghanese simkaart met internet! Hierna zijn we teruggereden naar huis en werd er voor me gekookt. Ik wou graag helpen maar dit vonden ze een beetje raar geloof ik. Het eten viel me heel erg mee, daar zag ik eerst een beetje tegenop. Ik had gekookte kool met wortel, een soort patat en een kippenpoot. Echt wel heel lekker! Hierna kwam Dennis terug zodat hij mij nog de oriëntatie informatie kon geven die iedereen maandag had gehad. Het was heel gezellig en ik heb een hoop nieuwe dingen over het land geleerd. Daarna kreeg ik er nog een spoedcursus Twi achteraan, dit is een van de zoveel lokale talen, heel erg leuk om wat korte zinnetjes te kunnen gebruiken. Samen met Dennis wat korte gesprekjes gevoerd in Twi en ik kreeg steeds een high five als het goed ging. Toen was het uiteindelijk 10 uur en toen ben ik maar snel gaan “douchen”. Echt douchen kun je het alleen niet noemen, het heet hier niet voor niets een bucket bath. Omdat het water uit de kraan zo vies is, en stinkt, moet je eerst een grote emmer vullen en hier dettol (desinfectans) ingooien. Daarna gooi je met een klein emmertje het water uit de grote emmer over je heen en zo moet je je zien te wassen, echt een hele ervaring. Daarna lekker fris m’n bed in, alle ervaringen van de eerste dag verwerken.

Dag 2:
De dag begon weer om 7 uur. Ik had m’n wekker iets eerder gezet want ik moest m’n koffers nog dicht zien te krijgen voor de reis naar m’n gastgezin in Senya Beraku. Toen ik ze eindelijk dichthad en ik had me klaargemaakt stond het ontbijt al voor me klaar. Gelukkig met een broodje minder dan gisteren, aangezien ik die gister had laten staan hadden ze daar vandaag rekening mee gehouden, top! Toen ik het ontbijt op had heb ik mijn lesje Twi maar even in de praktijk gebracht bij Tina. “Maache” waarop Tina ‘Ete sen?’ vroeg, door mij met “Eye paa” beantwoord. Gevolgd door een applaus en een lachende Tina. Verder moest ik nu wachten tot Dennis en William me zouden ophalen om naar Senya te rijden, iets meer dan een uur rijden als het verkeer rustig is en we niet hoeven te stoppen (wat dus nooit zo is). Lotte, de andere vrijwilliger kwam me net de taxi ophalen bij Akoti junction omdat het busje waarmee we gebracht werden anders heel ver van de route af moest om mij af te zetten. De taxi heeft ons toen afgezet bij het huis van Grace, onze gastmoeder. Na kennis gemaakt te hebben met iedereen die op dat moment in het huis was zijn we naar het ziekenhuis gegaan met de taxi (eigenlijk kun je dit stuk makkelijk lopen maar Grace ging mee en ze is niet de slankste). In het ziekenhuis heb ik kennis gemaakt met de chief, Rosemary. Waarna ik een rondleiding kreeg van Lotte over alle afdelingen. Het ziekenhuis bestaat uit de volgende afdelingen: OPD (outpatient department, dit is een soort huisartsenpost) hier zit ook een mannenafdeling en een vrouw- en kinderafdeling bij, een apotheek, een afdeling waar je verzekeringen kunt kopen, RCH (reproductive and child health, dit is een soort GGD) en een kraamafdeling, de maternity ward. Toen we bij de kraamafdeling aankwamen was er net een vrouw aan het bevallen en mochten we ook gelijk blijven kijken. Heel indrukwekkend om te zien! Om 4 uur zijn we naar Mum’s care orphanage gegaan, een weeshuis waar ongeveer 70 kinderen wonen en meer dan 100 naar school gaan. We hebben daar met de kinderen gespeeld, dit was echt heel leuk maar wel vermoeiend. Daarna zijn we weer naar huis gelopen waar ik Paula, het Duitse meisje heb ontmoet en toen gingen we ook gelijk avondeten (Noodles!). Na het eten doen we hier eigenlijk niet meer zoveel, behalve douchen en op bed liggen. Je moet vooral na het douchen niks meer doen anders ben je weer opnieuw nat van het zweet!

Dag 3:
Vanmorgen begon de dag zoals altijd om half 7 en zaten we om 7 uur aan het ontbijt. We hebben Nana, ons broertje voor de komende 2 maanden, naar school gebracht en geloof me, dat is echt ver lopen voor een jochie van 3. Daarna zijn we doorgelopen naar het ziekenhuis. Vandaag was mijn eerste echte werkdag in het ziekenhuis. Ik had met Lotte afgesproken dat ik de eerste week nog met haar mee ga naar de maternity ward zodat ik de manier van werken en het ziekenhuis leer kennen. Volgende week start ik waarschijnlijk op de OPD (outpatient department), dit is de huisartsenpost/polikliniek. Dit moet ik alleen nog wel even overleggen met Rosemary, de chief van het ziekenhuis. Toen we aankwamen op de maternity konden we bijna gelijk weer naar buiten omdat onze collega’s Sarah en Dorothy graag eten wilden hebben. We hebben toen snel even Kinku opgehaald bij een kraampje langs de weg. Dit is een Ghanees gerecht bestaande uit een soort deeg dat je dipt in pepersaus en dit eet je met gedroogde vis (inclusief graat!!), ook eet je dit (uiteraard) met je handen. Wij mochten het proeven en het was opzich wel lekker maar echt mega pittig gekruid, daar ben ik echt nog niet aan gewend! We hebben vandaag in het ziekenhuis de buikomvang gemeten en vitale controles uitgevoerd bij zwangere vrouwen, HIV-testen gedaan, zwangerschapstesten gedaan en geluisterd naar het hartritme van de ongeboren baby’s met een soort van toeter op de buik van de zwangere vrouw. Aangezien lotte al 2,5 week op de maternity ward werkt heeft ze me vanalles uitgelegd en laten zien hoe alles moet. Verder waren er vandaag 2 vrouwen aan het bevallen. We hebben bij een van de bevallingen gekeken en Lotte heeft zelfs geholpen toen het hoofdje geboren werd, echt super gaaf! Na 12 uur is er op de maternity niet zoveel te doen als er verder geen bevallingen zijn dus zijn we naar huis gegaan om te lunchen. Daarna snel weer terug want we wouden de andere bevalling ook nog zien. Toen we terugkwamen was de vrouw die ook zou moeten bevallen ineens weg, geen idee waar heen maar het zal dus nog wel even geduurd hebben voordat ze genoeg ontsluiting had. Onze collega’s lagen inmiddels op het bureau en het bed te slapen dus zijn wij alle afdelingen afgegaan en hebben we geïnventariseerd welke materialen ze nodig hebben. Dit hebben we vervolgens allemaal in het engels opgeschreven zodat Rosemary de prijzen van de materialen kan controleren. Over twee weken ga ik samen met Rosemary, Lotte en Lotte’s ouders naar een medische winkel om zo veel mogelijk spullen in te kopen van al het gedoneerde geld. We hebben al veel mogen ontvangen dus super bedankt daarvoor! (Er kan altijd nog gedoneerd worden door de link op mijn facebook pagina). Na het opstellen van de lijst zijn we naar huis gegaan want er was niks meer te doen, inmiddels was het ook al half 4. Thuis hebben we met Nana gespeeld en lekker rustig aan gedaan tot we gingen avondeten. We kregen gebakken Yam (een soort aardappel en dus patatjes) met worstjes, erg lekker! Na het avondeten zoals gebruikelijk niks meer gedaan behalve gedoucht en onze tassen gepakt voor het weekend. We gaan dit weekend naar Cape Coast en we vertrekken morgen na de lunch, erg veel zin in!

P.S.: Hier nog wat bijzondere dingen die me echt zijn opgevallen/die erg anders zijn dan in Nederland:
- Het water zit hier in zakjes, je bijt een hoekje af en drinkt het uit het zakje.
- Het is onbeleefd en soms zelfs beledigend als je je linker hand gebruikt om bijvoorbeeld te zwaaien of iets aan te pakken. Links word als vies gezien omdat Ghanezen die hand gebruiken als ze naar het toilet gaan.
- Mensen eten hier niet met z’n allen, iedereen eet op zijn eigen kamer of verspreid door de woonkamer. Als je echter wel met anderen aan een tafel eet moet je ze uitnodigen om met je mee te eten. Iedereen zegt dan ook “you are invited”.
- Als blanke word je hier (vooral door kinderen) echt gezien als attractie, ze willen je aanraken of aan je haar zitten. Je kan hier dan ook niet over straat zonder dat er ook maar iemand naar je roept of zwaait.
- Er ligt overal afval op straat en niemand heeft een prullenbak in huis. Het is gebruikelijk om afval te verbranden maar het meeste word hier gewoon op straat gegooid.

Tot snel!

Veel liefs,

Maud

Het avontuur kan beginnen!

Mema wo akwaaba!

Nu ik ben afgestudeerd als verpleegkundige kan ik eindelijk mijn droom gaan waarmaken.
Ik heb net de mail gekregen van Travel Active dat hun partner in Ghana mij heeft geaccepteerd als vrijwilliger. Dit betekend dus dat ik op 7 oktober voor 2,5 maand naar Ghana vertrek! Ik ga daar de eerste vijf weken vrijwilligerswerk doen in een ziekenhuis, wat ik de tweede vijf weken ga doen blijft nog even een verrassing. Ik kan nu gaan beginnen met alle voorbereidingen zoals de vaccinaties, het boeken van een vliegticket en het regelen van een visum bij de Ghanese ambassade in Den Haag.

Het lijkt me leuk om iedereen via deze weg op de hoogte te houden van de voorbereidingen voor vertrek en als het zover is, van de reisverhalen vanuit Ghana.

Liefs,

Maud

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Maud